Wielki poradnik hodowcy

ďťż




	Pyza na polskich drĂłĹźkach Wielki Gatsby / The Great Gatsby Oz Wielki i Potężny / Oz: The Great and Powerful Wielkie budowanie, czyli mam już sporo figurek i co dalej. Mecz Wielkie Derby Ruch - Górnik Światła wielkiego miasta / City Lights Moje wielkie greckie wesele 2 Listonosz Pat i wielki świat Wielkie nadzieje / Great Expectations Wielkie wesele / The Big Wedding Wielki rok / The Big Year	Pyza na polskich drĂłĹźkach PORADNIK HODOWCY Każdy miłośnik poważnie zainteresowany hodowlą kanarków zawsze stawia sobie za cel uzyskanie jak najlepszych ptaków i udoskonala u nich te cechy, które wzbudzają jego zainteresowanie. Próbuje on metodą selekcji i odpowiednich skojarzeń uzyskać jeszcze lepsze ptaki od posiadanych. Stara się np. uzyskać pięknie ubarwione kanarki lub ptaki o pięknym melodyjnym głosie. Niektórzy łączą te cechy i uzyskują ptaki śpiewające o niespotykanym ubarwieniu. Praca hodowlana nie jest łatwa, należy także wiedzieć, że kojarząc ptaki należy unikać ich łączenia w zbyt bliskim pokrewieństwie (łączenie braci z siostrami). Zakładając, że kupiliśmy kanarka charakteryzującego się jakimiś cennymi cechami i chcemy, aby te cechy przekazał on swojemu potomstwu, musimy po prostu stworzyć sobie taką linię ptaków, które będą przekazywały te określone cechy. Dobieramy dla naszego samca dwie samice, posiadające interesujące nas właściwości, które chcemy dalej rozwijać. Kojarząc jednego samca z dwiema samiczkami, uzyskamy w pierwszym pokoleniu dwie rodziny ptaków (półrodzeństwo). Po uzyskaniu dojrzałości najlepsze ptaki kojarzymy między sobą i otrzymujemy drugie pokolenie. Uzyskane w ten sposób ptaki znowu kojarzy- my pomiędzy sobą pamiętając, że zawsze wybieramy osobniki najlepsze pod względem interesującej nas cechy i w ten sposób mamy już trzecie pokolenie ptaków. Nie u wszystkich ptaków interesujące nas cechy będą jednakowo uwidocznione. Dla utrwalenia i ulepszenia interesującej nas właściwości należy jak najlepsze młode ptaki skojarzyć z ich rodzicami, a osobniki trzeciego pokolenia z ich dziadkami. Jeżeli zamierzamy swoją linię wyprowadzić od jakiejś interesującej nas samiczki, postępujemy podobnie, tzn. na początku kojarzymy ją z dwoma podobnymi do niej samcami. Dysponując 2-3 parami nie spokrewnionych kanarków mamy jeszcze lepszą sytuację. W tym przypadku nie będzie sposobności kojarzenia jednego samca z wieloma samicami, a w następstwie wzajemnego kojarzenia pomiędzy sobą półrodzeństwa, co zasadniczo utrudnia dopływ świeżej krwi do hodowli. Przy rozmnażaniu kanarków kolorowych należy pamiętać o zasadzie, aby nie łączyć ptaków jasnych (czerwonych, białych i żółtych) z ciemnymi (izabelowatymi, szarymi, zielonymi, brązowymi), ponieważ uzyskane potomstwo będzie łaciate. Jak widać prowadząc taką hodowlę należy znać doskonale pochodzenie ptaków, a więc ich predyspozycje genetyczne. Do tego rodzaju pracy potrzebna jest dokumentacja hodowlana, aby nasze informacje były wiarygodne. W związku z tym każdy hodowca po- winien obrączkować swoje ptaki. Służą do tego zamknięte aluminiowe obrączki z inicjałami hodowcy, rokiem kalendarzowym i kolejnym numerem ptaka. Rozmiary obrączek powinny wynosić: szerokość 5 mm, średnica wewnętrzna 3,2 mm, średnica zewnętrzna 4,2 mm. Obrączkowanie zaczynamy najwcześniej, gdy ptak ma 7-8 dni. Wcześniejsze zakładanie obrączek mija się z celem, ponieważ będą one spadać z łapek. Natomiast starsze ptaki mają już łapki grubsze i obrączka po prostu na nie wejdzie. Aby zaobrączkować ptaka bierzemy go do lewej ręki, ujmując jednocześnie dwoma palcami jego nóżkę tak, aby palce pisklęcia były złożone. Na złożone palce ostrożnie wciągamy drugą ręką obrączkę. Dla ułatwienia możemy nóżkę pisklęcia posmarować oliwką. Po zaobrączkowaniu pisklęta wkładamy do gniazda, a w zeszycie lęgowym dokładnie zapisujemy ich numery. KLATKI I ICH WYPOSAŻENIE Podstawową zasadą, którą należy kierować się przy zakupie ptaka, są warunki, jakimi dysponujemy, a także nasze doświadczenia hodowlane. Przed zakupem kanarka powinniśmy dobrze poznać jego wymagania, czytając fachową literaturę, aby wynikające z niewiedzy rozczarowania nie zniechęciły nas do dalszej hodowli. Wymagania kanarków nie są wielkie, dobrze czują się zarówno w małych klatkach trzymane pojedynczo, jak i w większych klatkach lub wolierach, gdzie można trzymać całe stadko tych ptaszków. Do chowu kanarków nadają się typowe drewniane lub metalowe klatki z plastykowym dnem i szufladą. Zwłaszcza te ostatnie są godne polecenie ze względu na funkcjonalność, estetykę i łatwość dezynfekcji. Klatek drewnianych w zasadzie nie ma już w sprzedaży i raczej nie są godne polecenia ze względu na trudność mycia i dezynfekcji. Szpary w drewnie są doskonałym siedliskiem dla roztoczy, a poza tym drewno po wpływem wody szybko niszczeje. Minimalne wymiary klatek dla pojedynczego kanarka powinny wynosić: długość 35 cm, szerokość 20 cm i wysokość 25 cm, a dla pary: odpowiednio: 35 cm, 30 cm i 30 cm. Natomiast odpowiedni rozstaw pomiędzy prętami klatki powinien wynosić nie mniej niż 1,3 cm i nie więcej niż 1,5 cm. W grupie małych klatek można wyróżnić otwarte, półotwarte i skrzynkowe. Najpopularniejsze i dostępne w każdym sklepie są klatki otwarte. Używane kiedyś w hodowli kanarków klatki półotwarte i skrzynkowe w tej chwili zastąpione są klatkami z wkładanymi z boków i góry plastykowymi ekranami. Klatki najczęściej bywają czworokątne, dopuszcza się pewne urozmaicenie konstrukcji dachu klatki. Niedopuszczalne są pojawiające się ostatnio klatki okrągłe, gdyż przebywanie w nich źle oddziałuje na psychikę ptaków, doprowadzając je do choroby nerwowej. Ważną rolę w klatce odgrywają drzwiczki. Powinny one mieć odpowiednią wielkość, która umożliwiałaby wstawianie naczyniek z pokarmem, wymianę żerdek, a także odłapywanie ptaków. W klatkach powinny być przynajmniej dwie pary drzwiczek. Klatki niezależnie od typu ustawia się tak, aby przynajmniej jedną ścianą przylegały do mebli lub do ściany mieszkania. Stwarza to ptakom poczucie bezpieczeństwa i likwiduje wiele stresów związanych z przebywaniem w klatce. Klatki niezależnie od typu ustawia się w miejscach widnych, ale nie powinny być one narażone na ciągłą bezpośrednią operację słoneczną. Część klatki powinna być zawsze zacieniona, co umożliwia ptakom wybranie odpowiedniego dla siebie miejsca. Miejsce ustawienia powinno też być wolne od przeciągów, które są zabójcze dla kanarków, powodują, bowiem wychłodzenie organizmu zwierząt. Podstawowym elementem składowym klatki są żerdki, które mogą być w zależności od naszego gustu okorowane lub pokryte korą. Powinny być one różnej grubości oraz umożliwiać ptakom ścieranie pazurków. Najlepszym materiałem na żerdki są gałązki topoli, wierzby, czarnego bzu, klonu. Ich ustawienie powinno być takie, aby siedzące na nich ptaki nie zanieczyszczały karmidełek, innych żerdek i siebie nawzajem oraz nie miały ograniczonej przestrzeni do latania. Żerdki muszą być łatwe do wyjmowania w celu cotygodniowego wymycia lub wymiany. Kanarki bardzo lubią się kąpać i dlatego każda klatka oprócz zwykłego poidełka powinna być zaopatrzona w plastykowy basenik zawieszany na zewnątrz klatki. Ziarno podajemy ptakom w specjalnych automatycznych karmidełkach umieszczonych pomiędzy prętami klatki lub w małych plastykowych osłoniętych karmnikach. Klatki lęgowe powinny być zaopatrzone w duże drzwiczki, przez które swobodnie można włożyć klateczki gniazdowe. Innym typem gniazdek są metalowe gniazdka wykładane odpowiednio dopasowanym filcem lub specjalne zszywane gniazda sznurkowe. Zewnętrzna średnica gniazdka dla kanarków powinna wynosić 9-10 cm, głębokość nie więcej niż 6 cm. Gniazdka i klateczki z filcowymi wkładkami są bardziej higieniczne ze względu na łatwość wymycia. Gniazdka w klatkach sąsiadujących ze sobą należy wieszać po przeciwnych stronach, aby samce karmiące samice na gnieździe nie atakowały się nawzajem, albo umieścić przegrody pomiędzy klatkami. Gniazdka powinny być umieszczone w oświetlonym miejscu, aby karmiąca samica dobrze widziała swoje pisklęta. Oczywiście gniazdo nie powinno być narażone na bezpośrednią operację słoneczną. KLATKA WYLOTOWA Minimalne rozmiary takiej klatki wynoszą: długość 100 cm, szerokość 50 cm i wysokość 50 cm. Oczywiście im klatka jest większa, tym lepsza. W okresie lęgowym taką klatkę można przedzielić na połowę, uzyskując z niej dwie klatki gniazdowe. Żerdki w klatce należy rozmieścić w następujący sposób: dwie 12 cm od bocznych ścianek, dwie poniżej i możliwie blisko środka i jedną lub dwie 12 cm od dna. Im więcej jest ptaków w klatce, tym częściej należy ją czyścić i myć. Dlatego też polecałbym duże rozkładane klatki. WOLIERY Wolierami nazywamy duże przestronne pomieszczenia obciągnięte metalową siatką. Ich rozmiary i kształt może być bardzo różny i zależny od naszej wyobraźni i możliwości powierzchniowych. Woliery mogą być niskie lub wysokie. Kolekcja różnokolorowych kanarków, latających w dobrze wkomponowanej w wystrój mieszkania wolierze, bardzo urozmaica i upiększa wygląd pokoju. Warto wybudować też dla kanarków letnią wolierę balkonową lub ogrodową. Należy jednak pamiętać, aby była ona zabezpieczona od wiatru i połączona z pomieszczeniem wewnętrznym, w którym ptaki mogłyby się schronić przy nie- pogodzie, Woliery zewnętrzne można obsadzać roślinnością, zaopatrywać w specjalne baseniki z przepływową wodą. Dłuższe przebywanie na świeżym powietrzu przy operacji naturalnego światła słonecznego (ptaki same schowają się do cienia, kiedy będą chciały) doskonale wpływa na zdrowie naszych pierzastych przyjaciół. Budowa zewnętrznych ogrodowych wolier jest jednak dość kosztowna i utrudniona ze względu na całą masę szczegółów, na które należy zwrócić uwagę. Powinny być one zabezpieczone przed kotami, kunami, łasicami i szczurami podmurówką wchodzącą głęboko w ziemię. Każdy hodowca posiadający dużo ptaków musi zaopatrzyć się w specjalne transportówki, służące do ich przewozu. ŻYWIENIE KANARKÓW Żywienie jest warunkiem prawidłowego funkcjonowania organizmu. W środowisku naturalnym ptaki mają duży wybór pokarmów, a wszystkie braki są uzupełniane, co należy brać pod uwagę, trzymając je w klatkach. Do połowy zeszłego wieku nie było właściwie ustalonej konkretnej i najbardziej odpowiedniej diety dla kanarków. Wielu autorów rekomendowało dla kanarków aż osiem gatunków ziaren, w tym jako podstawowe ziarno podawali konopie, które w żywieniu kanarków, a także innych ptaków, powinny stanowić tylko niewielki procent. Oprócz tego polecano dawać kanarkom bułkę namoczoną w mleku, cukier, jajko, poczwarki mrówcze, gotowane mięso. Od tego czasu wraz z rozwojem hodowli kanarków reżim karmienia był wielokrotnie zmieniany. Za podstawę mieszanki dla kanarków uznano rzepak ze względu na jego właściwości jakoby łagodzące i pobudzające kanarki do śpiewania. Wielu niemieckich hodowców uważało, że rzepak powinien być podstawową, jak nie wyłączną, karmą dla tych ptaków. Jako niewielki dodatek rekomendowali tylko jajko z sucharami i niewiele zieleniny. Ponieważ dieta taka jest uboga, zaczęto w celu jej wzbogacenia dodawać nasiona sałaty i siemienia lnianego. Konopie polecano dawać tylko jako niewielki dodatek, w ilości 3-4 ziaren dziennie i to nie w każdym okresie. Wielu hodowców polecało też ograniczone ilości jedzenia dla kanarków i tak np. dla jednego ptaka przypadała dziennie jedna łyżeczka pokarmu, co oczywiście było poważnym błędem. Z biegiem czasu zaczęto jednak odchodzić od tych udziwnionych metod. kanarki zaczęto żywić do woli i w sposób bardzo urozmaicony, taki jak to ma miejsce w ich naturalnym środowisku. Mieszanka dla kanarków składała się z wielu rodzajów ziaren: owsika, lnu, konopi, prosa, kanaru, rzepiku i nasion traw. Dodatkowo podawano także nasiona drzew iglastych. Poza tym pokarm kanarków urozmaicano zieleniną, Pączkami roślin, marchwią i jabłkami oraz chińską kapustą. Karmienie kanarków do woli zdaje jednak egzamin tylko w przestronnych pomieszczeniach, gdzie ptaki mają możliwość spalenia nagromadzonej energii. Ptaki trzymane w maleńkich klatkach łatwo się otłuszczają, co odbija się na ich kondycji i śpiewie. Nie wszystkie kanarki mają skłonności do otłuszczenia, a wynika to stąd, że podobnie jak i ludzie nie wszystkie odżywiają się bez umiaru. Takim ptakom, które bardzo intensywnie żerują należy koniecznie ograniczyć ilość jedzenia. Prawidłowo odżywione ptaki mają oczywiście pewien zapas tłuszczu, który jednakże w niczym nie ogranicza ich sprawności. Nowoczesne metody karmienia preferują bardzo urozmaicone sposoby karmienia z: szerokim zastosowaniem młodych namoczonych lub lekko skiełkowanych nasion i dużej ilości zieleniny, która jest konieczna nie tylko jako pokarm bogaty w duże ilości witamin. Liście wielu gatunków roślin zawierają karoten, który jest potrzebny do tworzenia w piórach lipochromowych barwników. Czym więcej karotenu dostarczy się organizmowi kanarków z żółtym i czerwonym upierzeniem, tym bardziej intensywne będzie ich zabarwienie. Dowiedziono też, że o wiele korzystniej jest, jeżeli kanarki mają bardziej wodniste odchody spowodowane skarmianiem pokarmów zielonych, niż jeżeli miałyby zaparcia z powodu jedzenia tylko suchego ziarna. Bardzo cennym dodatkiem w lecie są nasiona traw i innych roślin w stanie dojrzałości mlecznej lub woskowej, polecane szczególnie ptakom młodym osobnikom przechodzącym pierzenie. Prawidłowo ułożone menu kanarków powinno składać się z czterech rodzajów pokarmów: ziarna, pokarmu jajecznego, warzyw i owoców, zieleniny. W tych produktach znajdują się niezbędne dla ptaków białka, tłuszcze, węglowodany, witaminy i składniki mineralne, Co prawda zawartość składników mineralnych, które są w nich zawarte, nie całkowicie zaspokaja potrzeby organizmu kanarków i dlatego należy pokarm wzbogacać dodatkowo. ZIARNO Jest ono podstawą żywienia kanarków. Powinno być ono czyste, wolne od kurzu, mysich odchodów i innych zanieczyszczeń. Hodowcy uważają, że podstawowym ziarnem dla kanarków śpiewających powinien być rzepik. Ta roślina o dużej zawartości tłuszczu należy do rodziny krzyżowych. Typowa mieszanka dla kanarków ma następujący skład: -30% rzepik, -30% kanar, -5% proso, -5% nasiona sałaty, -5% siemię lniane, -5% słonecznik (małe, czarne odmiany), -18% owsik lub płatki owsiane, -2% mak. Można dodawać także murzynek, który może zastępować 20% rzepiku. W celu wzbogacenia pokarmu o składniki mineralne należy wymieszać 20 g oleju słonecznikowego z 1 kg ziarna i posypać 10 g Roboranu H (zawiera on witaminy H, A, D3, K3, E, Bl, B2, B6, B12, niacynę, cholinę, wapń, fosfor). Słonecznikowy olej podajemy po to, aby witaminowe dodatki lepiej przylegały do ziarna. Urozmaiceniem diety kanarków są, jak już wspominałem, nasiona i listki dziko rosnących roślin: gwiazdnicy pospolitej, mietlicy zbożowej, życicy trwałej, starca zwyczajnego, babki zwyczajnej, babki lancetowatej, mniszka lekarskiego, krwawnika pospolitego, tasznika pospolitego, rdestu ptasiego, lebiody. Ziarno skiełkowane w specjalnych kiełkownicach podajemy ptakom codziennie, zapewniając im w ten sposób lepsze wykorzystanie składników pokarmowych. POKARM JAJECZNY Ten rodzaj pokarmu jest niezbędny w żywieniu kanarków. Przygotowuje się go w następujący sposób: ugotowane na twardo jajko (10 minut gotowania) obieramy ze skorupki, rozgniatamy widelcem lub siekamy nożem, a następnie mieszamy z utartą bułką i drobno startą marchwią i jabłkiem. Do tak przygotowanej mieszanki dobrze jest dwa razy w tygodniu dodawać 18-20 kropli tranu. Karma nie może być kleista, jej konsystencja powinna być raczej sypka. W upalne dni pokarmy jajeczne bardzo szybko się psują i trzeba je wymieniać kilka razy w ciągu dnia. Przy dużej ilości pokarmów zielonych tranu nie trzeba dodawać" W okresie wychowu piskląt pokarm jajeczny powinien być stale dostępny. Dorosłym, zdrowym ptakom pokarm ten podajemy 1-2 razy na tydzień; w okresie pierzenia częściej. Można też jajko podawać samo razem ze skorupką, podzielone na dwie lub trzy części. W ten sposób zachowuje ono dłużej świeżość i ptaki jedzą je chętniej niż zmieszane z sucharem. Pokarm nabiałowy dla ptaków wg J.Desselbergera i K. Rogaczewskiej Mieszanka serowa: biały ser pełnotłusty -300g glukoza w proszku -30g (2 łyżki stołowe) mąka ryżowa -lSg (l łyżka stołowa) mąka kukurydziana -12g (l łyżka stołowa) Vitaral -1 drażetka Biały ser powinien być dobrej jakości, świeży i niezbyt wilgotny. Mąkę ryżową można zastąpić kleikiem ryżowym w proszku albo ryżem gotowanym na gęsto. Mąki kukurydzianej nie można zastąpić kukurydzą w innej postaci. Vitaralu nie należy zastępować innymi preparatami. Drażetkę Vitaralu po wcześniejszym zmyciu z niej polewy należy sproszkować. Wszystkie składniki bardzo dokładnie wymieszać, aż do uzyskania homogenizowanej masy o jednolitej barwie. Gotowa mieszanka powinna mieć konsystencję plasteliny. Można ją przechowywać w lodówce w temperaturze 4 °C przez około 3 dni. Pokarm ten jest idealny do wychowu lub dokarmiania piskląt kanarków oraz jako dodatek dla ptaków dorosłych. WARZYWA I OWOCE Słodkie dojrzałe owoce, bogate w cukry i witaminy są niezastąpionym dodatkiem pokarmowym dla kanarków. W swojej ojczyźnie kanarki bardzo lubią dojrzałe, pękające figi. Zamiast nich można dawać ptakom słodkie jabłka, gruszki, morele, winogrona, banany. Jesienią i zimą ważnym pokarmem powinna być marchew. W marchwi znajdują się potrzebne dla ptaków składniki mineralne, witaminy B i C, a także znaczne ilości karotenu, który przekształca się w organizmie w witaminę A. Marchwi nie powinno się dawać tylko ptakom karmiącym parodniowe pisklęta. W pozostałym okresie można ją skarmiać właściwie bez ograniczeń. Ptaki chętnie jedzą świeże ogórki i pomidory oraz słodką paprykę, zawierającą także dużo karotenu. Z owoców najbogatsze w karoten są morele. DODATKI MINERALNE Niektóre mineralne składniki ze względu na swój skład mają duże znaczenie w życiu ptaków. Są one także niezbędne w okresie rozmnażania. Przy niedostatku wapnia nie może normalnie rozwijać się kościec młodego ptaka, a samice znoszą jajka o bardzo miękkiej skorupce. W związku z tym kanarkom należy systematycznie podawać dodatki mineralne. Do tego celu służą wysuszone i drobno zmielone skorupy kurzych jaj, a także powszechnie dostępne w handlu skorupki mątw. Dla prawidłowego trawienia większość ptaków, w tym także kanarki, potrzebują ziaren piasku. Należy o tym pamiętać i chociaż w niewielkiej ilości podawać ptakom gruboziarnisty piasek. Ptaki same wybiorą z niego odpowiednie dla nich kamyczki biorące udział w rozcieraniu pokarmu w żołądku mięśniowym. Miseczka z czystą ziemią i aktywowany węgiel drzewny mogą bardzo przydać się kanarkom. Dokładnie. Czasem faktycznie z tego wszystkiego mogę przyczepić się do kogoś, kto wcale aż tak nie zawinił, lecz widząc posty niektórych użytkowników nie mogę wytrzymać i wszystko wyprowadza mnie z równowagi. Staram się zachować poziom forum i dlatego reaguję ostro (choć wcale nie aż tak! Na niejednym forum pewnego użytkownika by już dawno zbanowali, lecz nie o to chodzi. Staram się uczulić ludzi na to, że nie wszystko co dla niech jest oczywiste musi takie być dla innych A oto opis chorób najczęściej występujących u kanarków. Zapalenie żołądka i jelit: Bardzo często na choroby przewodu pokarmowego zapadają młode kanarki po oddzieleniu ich od samiczki. Przyczyną powstawania tych chorób może być nieświeża woda, stęchły rzepik, zbyt obfity pokarm jajeczny, przeziębienie spowodowane zbyt nagłą zmianą temperatury, za zimną wodą, zanieczyszczony pokarm, mokra zielonka itp. Oznaki: brzuszek chorego ptaszka jest wzdęty i czerwony. Kał wodnisty, bladozielony, a ptaszek przy wypróżnianiu się kręci ogonkiem. Ptaszki chore przestają śpiewać, oddech mają przyśpieszony. Siedzą napuszone, a w cięższych przypadkach chowają głowę pod skrzydełko. Wczesne ujawnienie choroby daje gwarancję wyleczenia, lecz choroba zaniedbana, zauważona w późniejszym stadium najczęściej kończy się śmiercią. Po rozpoznaniu choroby należy ptaszka umieścić w oddzielnej klatce i trzymać w temperaturze 18?C. Jako pokarm należy podawać: owsik, mak, proso, kanar i sucharek. Nie wolno, w czasie choroby podawać kanarkowi żadnych pokarmów zielonych i jajecznych oraz żadnych innych nasion poza wymienionymi. Wodę należy podawać przegotowaną lub zamiast niej rumianek osłodzony miodem. W czasie trwania choroby należy przynajmniej raz dziennie czyścić klateczkę, w której przebywa chory kanarek. Zapasienie: Powstaje na skutek zbyt obfitego karmienia ziarnami oleistymi. Należy ptaszka umieścić w dużej klatce, dawać tylko, rzepik i owsik oraz odrobinę pokarmu zielonego. Aby ptaszek nie opadł z s1ł, trzeba mu podawać od czasu do czasu maleńkie dawki, pokarmu jajecznego z dodatkiem biszkoptu i tartej marchwi. Gdyby ptaszka czyściło, wówczas należy usunąć z pożywienia owsik, a w zamian za to dawać porcję maku. Zatwardzenie: Przyczyną zatwardzenia jest pokarm zanieczyszczony lub zepsuty, ewentualnie pokarm za tłusty, I nie odpowiadający ptaszkowi. Przy obstrukcji podaje się owoce, zieleninkę, nasiana sałaty, tartą marchewkę, owsiankę lub kawałek suchej bułki namoczonej w mleku. W podawanej mieszance należy zwiększyć o 50% dozę owsiku. Do picia podajemy herbatę z nasion kopru lub przegotowaną wodę osłodzoną sokiem malinowym. Ropienie gruczołów kuperkowych: Objawy tej choroby można zauważyć u kanarków w okresie pierzenie się. Przyczyną jest najczęściej przekarmianie ptaszka w okresie pierzenia, brak dostępu czystego powietrza i pozbawienia kanarka codziennej kąpieli. W przypadku stwierdzenia ropienia gruczołów kuperkowych należy zasięgnąć porady lekarza weterynarii. Pierwsze objawy w postaci nagromadzenia i stwardnienia tłuszczu w gruczołach kuperkowych ustąpią, jeśli stworzymy ptaszkowi warunki do częstej kąpieli i usuniemy inne przyczyny powstawania tej choroby. Przeziębienie: Spowodowane bywa nagłą zmianą temperatury, nagłym zimnym przeciągiem lub zbyt zimną kąpielą. Należy je leczyć poprzez umieszczenie w stałej temperaturze około 18°C. Obżarstwo: Choroba ta panuje szczególnie wśród młodych ptaszków, kończąc się przeważnie śmiercią. Ptaszek chory siedzi całe dnie nad pokarmem, ale nie łuszcze go, nie pobiera a więc i nie trawi. Przyczyną choroby jest zbyt obfite podawanie pokarmu jajecznego, pociągające za sobą niestrawność. Czasem powodem powstania choroby mogą być kleszcze ptasie. Leczenie tej choroby polega na podawaniu kanarkowi łuskanego rzepiku, pomieszanego z rozdrobnioną (utłuczoną) skórką chleba razowego lub bułką; zwilżoną w gotowanej wodzie. Choroby dróg oddechowych: Często spotykaną chorobą dróg oddechowych jest chrypka. W przypadku stwierdzenia tej choroby należy ptaszka zaciemnić, aby mniej śpiewał i podawać mu słodkie owoce, miód pszczeli, a zamiast wody rumianek osłodzony miodem. Należy go trzymać możliwie ciepło. Chrypka chroniczna jest nieuleczalna. Przyczyną chrypki u kanarka jest najczęściej przeziębienie. Katar nosa, gardła i jamy ustnej u kanarka jest spowodowany zbyt zimną wodą, przeciągami, przeziębieniem lub nagłą obniżką temperatury. Objawy: kichanie, żółty i śluzowaty wyciek z otworów nosowych, rzucanie lub potrącanie główką, wyrzucanie śluzu i dychawica. Śluzowaty wyciek z nosa objawia, się w postaci strupków. Ptaszka należy umieścić w ciepłym i suchym miejscu i podawać lekarstwa ściśle wg zaleceń lekarza weterynarii. Pasożyty kanarków: Przy niewłaściwej higienie często w hodowlach pojawiają się pasożyty. Objawami ich występowania jest zbytnia nerwowość kanarków i niespokojny nerwowy sen. Pasożyty te żyją i rozmnażają się w szparach żerdek i wewnątrz gniazda. Nocą opuszczają swoje schronienie i atakują śpiące ptaki, odżywiając się ich krwią. Przy dużej inwazji tych pasożytów można je zaobserwować jeszcze przed zmierzchem. Ptaki nieustannie się drapią, co z kolei doprowadza do podrażniania naskórka i w konsekwencji wypadania piór. Pasożyty są bardzo niebezpieczne w okresie lęgów, masowo nocą atakują śpiącą samicę, która przez to nie może spokojnie usiedzieć w gnieździe. Z tego powodu jaja często zamierają, a wyklute pisklęta padają ofiarą pasożytów. Można je zwalczać, stosując środki przepisane przez lekarza weterynarii. Myjemy nimi żerdki i klatkę, a proszkiem posypujemy same ptaki. Zabieg powtarzamy aż do całkowitego zlikwidowania pasożytów. Można też polecić dostępne w sklepach zoologicznych preparaty w aerozolu. Praca hodowlana nie jest łatwa, należy także wiedzieć, że kojarząc ptaki należy unikać ich łączenia w zbyt bliskim pokrewieństwie (łączenie braci z siostrami). Zakładając, że kupiliśmy kanarka charakteryzującego się jakimiś cennymi cechami i chcemy, aby te cechy przekazał on swojemu potomstwu, musimy po prostu stworzyć sobie taką linię ptaków, które będą przekazywały te określone cechy. Dobieramy dla naszego samca dwie samice, posiadające interesujące nas właściwości, które chcemy dalej rozwijać. Kojarząc jednego samca z dwiema samiczkami, uzyskamy w pierwszym pokoleniu dwie rodziny ptaków (półrodzeństwo). Po uzyskaniu dojrzałości najlepsze ptaki kojarzymy między sobą i otrzymujemy drugie pokolenie. Uzyskane w ten sposób ptaki znowu kojarzy- my pomiędzy sobą pamiętając, że zawsze wybieramy osobniki najlepsze pod względem interesującej nas cechy i w ten sposób mamy już trzecie pokolenie ptaków. Nie u wszystkich ptaków interesujące nas cechy będą jednakowo uwidocznione. Dla utrwalenia i ulepszenia interesującej nas właściwości należy jak najlepsze młode ptaki skojarzyć z ich rodzicami, a osobniki trzeciego pokolenia z ich dziadkami. Jeżeli zamierzamy swoją linię wyprowadzić od jakiejś interesującej nas samiczki, postępujemy podobnie, tzn. na początku kojarzymy ją z dwoma podobnymi do niej samcami. Dysponując 2-3 parami nie spokrewnionych kanarków mamy jeszcze lepszą sytuację. W tym przypadku nie będzie sposobności kojarzenia jednego samca z wieloma samicami, a w następstwie wzajemnego kojarzenia pomiędzy sobą półrodzeństwa, co zasadniczo utrudnia dopływ świeżej krwi do hodowli. Kuba, piszesz tu o hodowli krewniaczej, z "angielska" zwanej "inbreeding". Należałoby jeszcze dodać, że metoda ta zalety i wady. Najczęściej stosuje się ją, mając w hodowli wybitnego ptaka, chcąc podkreślić jego cechy, krzyżuje się go z córkami ew.wnuczkami- jest to tzw. inbreed pionowy. Należy przy tym pamiętać, że tak samo jak wzmacniane zalety w następnym pokoleniu, wychodzą "na wierzch" również i wady, co należy mieć na uwadze. Podkreśliłam w cytacie dwa fragmenty- gdyż mam pytanie co do nich. Generalnie nie stosuje się hodowli wsobnej- czyli inbreedu poziomego, tzn. kojarzenia rodzeństwa między sobą. Czy kojarzenie pół-rodzeństwa jest już na tyle bezpieczne, że może się taką metodą hodowli zająć każdy? Z tego co wiem, hodowla krewniacza to już "wyższa szkoła jazdy" . Łatwo bowiem popełnić błędy, nie znając podstawowych praw genetyki, a straty będą trudne do naprawienia. Hodowla krewniacza, polegająca na łączeniu samic z ich ojcami/dziadkami niesie o wiele mniej niebezpieczeństw, i przynosi z reguły dużo lepsze efekty. dnia Nie 13:39, 05 Lut 2012, w całości zmieniany 1 raz Łączenie ze sobą półrodzeństwa niesie dużo mniejsze ryzyko, lecz nie jest ono na tyle bezpieczne, aby mógł się zająć tym ktoś, kto dopiero zaczyna i nie ma żadnej wiedzy. Owszem niesie to za sobą niebezpieczeństwo, lecz jeżeli ptak jest na tyle dobry, aby "zastosować" go w hodowli wsobnej to najczęściej nie powinien mieć on żadnych widocznych wad. Moim zdaniem są dwa powody, kiedy powinno się stosować się hodowlę krewniaczą: 1. Jeżeli mamy w stadzie wybitnego ptaka i chcemy jego cechy jak najdokładniej przenieść na potomstwo (krzyżowanie tego ptaka z jego córkami, ew. wnuczkami); 2. W przypadku, kiedy populacja jakiegoś gatunku/rasy jest na tyle mała, że w przeciwnym wypadku może nastąpić jej wyginięcie. (Przy okazji, słyszałam ostatnio, że kanarek londyński- z grupy kanarków kształtnych z rysunkiem- jest prawie rasą wymarłą. Czy ktoś może wie coś o tym)? ďťż

Wszelkie Prawa ZastrzeĹźone! Pyza na polskich dróżkach Design by SZABLONY.maniak.pl.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL

Pyza na polskich drĂłĹźkach