Wietnam - przypadkowo odkryty niedoceniany raj dla turysty;)

ďťż




	Pyza na polskich drĂłĹźkach Raj: nadzieja / Paradies: Hoffnung Raj na ziemi / Wanderlust Ciekawy przypadek Benjamina Buttona / The Curious Case of Nuska w Wietnamie - foto zwiastun Pierwszy w Ĺźyciu kanarek, jaka mutacja? Skubani / Free Birds Zaginiona / Gone Cuda Do oddania 2 juĹźaczki okolice Leszna ! X-Men: Pierwsza klasa / X-Men: First Class	Pyza na polskich drĂłĹźkach Już nie pamiętam kiedy zapadła decyzja, że tym razem jedziemy do Tajlandii i Kambodży. Super!! Najbardziej oczywiście cieszyłam się na tę Kambodżę. Już sama nazwa brzmi ekscytująco, prawda? Rozpoczęło się więc „polowanie” na okazyjne bilety lotnicze. A w tym jak wiadomo najlepsza jest Żmijka Mijały dni, tygodnie ……. i nic Pojawił się nawet pomysł zmiany kierunku. Ale jak to?? Nie będzie mojej Kambodży?? Teraz?? Jak ja już się tak na nią napaliłam, że nie wspomnę o takim drobiazgu, że kilka osób w pracy już wie że jadę do Kambodży (oj co, nie mogłam się powstrzymać) Mijają kolejne tygodnie a nawet miesiące. Na promocyjne bilety nie ma już co liczyć, bo do naszego wylotu – tego zaplanowanego – pozostało 5 tygodni. Zwołujemy więc naradę aby zadecydować, co robimy. Opcje są dwie: - lecimy tak jak było zaplanowane, bez względu na koszt biletów i powodzie, które teraz nawiedzają Tajlandię - przekładamy wyjazd na „po nowym roku” . W czasie spotkania Mani dzwoni do swojego kolegi Rafała, który też jest mistrzem w wyszukiwaniu biletów (z pełną odpowiedzialnością polecam usługi kolegi Rafała biuro@centrum-amazingtravel.pl). Już podczas tej rozmowy Rafał rzeczowo pyta a dlaczego Tajlandia, a nie Wietnam? No właśnie, dlaczego? Najważniejsze, jednak że człon drugi wyjazdu – Kambodża – nie budzi pytań i wątpliwości Nie minęła godzina a Rafał już wyszukał nam atrakcyjny przelot na trasie Warszawa-Hanoi-Warszawa. Okazało się, że od początku istniała opcja numer 3, której nie braliśmy pod uwagę a którą właśnie wybraliśmy A więc jedziemy ))))) Teraz do pracy przystępuje całe trio: Żmijka, Mani i Rafał. Planują, sprawdzają, rezerwują, a tam gdzie trzeba także opłacają. Dzięki ich żmudnej pracy 16 listopada 2011 r. możemy spotkać się na Okęciu żeby o 6.25 odlecieć do Frankfurtu. We Frankfurcie mamy 5 godzin oczekiwania. Skracamy sobie ten czas zwiedzaniem lotniska, a że wiąże się to z nieustanną jazdą kolejką w tą i z powrotem, to już nie nasza wina Tuż przed wylotem, w ramach pożegnania z cywilizacją, odwiedzamy jeszcze MacDonalds’a, a o 13.55 startujemy prosto do Hanoi. Nareszcie Nuska dnia Pią 14:20, 13 Lip 2012, w całości zmieniany 1 raz Tylko tyle???Pol roku zajelo Ci napisanie jednego posta???Ja sie tu rozsiadlam z kawa i nawet lyka nie wzielam.... Czekam na wiecej..:)Pozdrwiam karawaniarzy Nuska, jeestem pod wrażeniem.. Jeszcze nie zdążyliśmy na kolejny wyjazd się zebrać, a Ty "już" pierwsze kilka godzin wyjazdu opisałaś I to w jakiej części - kolejka na lotnisku we Frankfurcie Czekam na rozwój wydarzeń "Lubie to" ))) jej!!! ja tu sie rozsiadam przed komputerem ...a tu jeszcze nie wylecielismy ))) Nuska umiesz budowac napiecie hihihihi Zasiadam i ja skoro jest jeszcze wolne miejsce w pierwszym rzędzie. Napięcie faktycznie jak w transformatorze przesyłowym energii elektrycznej w Las Vegas. Zatem pozostało oczekiwać... Z takim dopingiem to może jakoś pójdzie mi z górki Może, bo na imgageschack teraz takie zmiany, że nie wiem czy sobie poradzę z większą ilością fotek, ale zrobię to w mojej mocy. Dzięki że jesteście zasiadłam koło Ducha w oczekiwaniu dłuższej relacji, no ale dobre i to. Ciekawa jestem dalszej relacji. Póki co pooglądałam sobie zdjątka z Frankfurtu. Na razie nie jest źle. Czekam na ciąg dalszy. Lecimy Vietnam Airlines. Okazuje się, że to zupełnie porządne linie lotnicze i to zarówno pod względem obsługi, serwowanego jedzenia jak i co chyba najważniejsze samego samolotu . Lot trwał ponad 10 godzin, ale zleciał nam w miarę szybko. Kto mógł spać to spał, a kto nie mógł zasnąć miał do dyspozycji własny monitorek i pilota, a za ich pośrednictwem całą gamę możliwości skrócenia sobie czasu lotu. Największym powodzeniem cieszyła się oczywiście możliwość sprawdzenia gdzie już jesteśmy i jak długo przyjdzie nam jeszcze przebywać w przestworzach. Aż wreszcie o 6.45 lądujemy w Hanoi Sprawdzenie dokumentów (wizy wykupiliśmy jeszcze w Warszawie) i odbiór bagaży przebiega bardzo sprawnie, choć nie bez strat w sprzęcie. Żmijki nowa walizka na nową już nie wygląda, a moja ewidentnie zaczyna kuleć i już na cały wyjazd zyskuje miano kulawcy Rezerwując hotel w Hanoi zamówiliśmy też sobie odbiór z lotniska. Bez problemu odnajdujemy się z czekającym na nas taksówkarzem i spokojnie zmierzamy do hotelu. To co widzimy zza szyb taksówki jest fascynujące i pobudzające wyobraźnię. Jedyne co nas niepokoi to mgła. Matko!! Czy tak będzie codziennie? Już zaczynamy się martwić o nasze przyszłe fotki. Jakie wyjdą w takiej mgle? Choć z drugiej strony lepsza mgła niż deszcz, ale najlepiej byłoby przecież gdyby przez cały nasz pobyt było piękne słońce Z zewnątrz nasz hotel, a raczej hostel nie prezentuje się dość okazale (to ten biały budynek), ale nie jego wygląd jest najważniejszy. Najistotniejsze jest jego położenie w samym sercu hanojskiej starówki. Na pokoje musimy chwilkę poczekać, ale co to jest w porównaniu z tymi trudami, które już za nami i tymi przeżyciami, które jeszcze przed nami. Na jeszcze jedną chwilkę cierpliwości zdobywamy się więc bez większego wysiłku Pokoje dostajemy na ostatnim piętrze. Szczęśliwie obsługa hotelu wnosi nasze bagaże, a trzeba przyznać, że samo wejście po bardzo wąskich i bardzo stromych schodach jest już nie lada wyczynem. Z tego co pamiętam, to w tym hostelu robiliśmy dopłatę do pokoju z oknem. Nie była to jakaś duża dopłata, bo ostatecznie 2-osobowy pokój kosztował 21 USD, a trzeba przypomnieć, że jesteśmy w stolicy w samym centrum starówki. Nie mogliśmy więc sobie odmówić przyjemności sfotografowania owego okna. Tak prezentowało się ono w: naszym pokoju i w pokoju chłopaków Krótki prysznic, szybka kawa i jesteśmy gotowi do wyjścia. Ruszamy na zwiedzanie Hanoi c.d.n. Czekam na c.d. z niecierpliwością Nuska.....super siem zaczyna.....dzięki bardzo!... no wreszcie Hanoi czekamy na spacer po Hanoi pokoje całkiem przyzwoite, wejście z bagażem na piętro to już nie dla mnie. A teraz czekam na zwiedzanie Hanoi. Nooo Nusia,jest dalsza czesc...brawo... momita dnia Pią 21:10, 11 Maj 2012, w całości zmieniany 1 raz DLUgo bedziemy siedziec w tym hotelu z malym oknem???....;-D Okno! Zwyczajna rzecz! Pokój i okno. Okno i pokój... Wydawać by się mogło, że nie da się rozdzielić... Jak bułka i masło... A jednak... Da się! Masło... bez bułki... No niechby chociaż maciupeńka bułeczka ... To mnie zaskoczyło... przy wybieraniu hotelików.... guest-hotelików... że może być masło... bez bułki... Nusiu... dalej! Dalej! A czy przypadkiem to walizka Żmijki nie powinna kuleć? Pokoje bardzo przyzwoite patrząc z perspektywy szerokości tego hotelu. Nawet zadbali o to żeby gościom nie przeszkadzał nadmiar światła podczas spania. Brawo! Hotel wygląda na bardzo czysty. witanko Nusia, zachęcam Cię do dalszej intensywnej pracy hop, hop....dawaj dalej koleżanko pzdr wsiem co z dalszym ciągiem opowieści, czekam z niecierpliwością No nie, Momi. W hotelu nie będziemy długo siedzieć nie po to, tu przyjechaliśmy, prawda ? Duchu - właśnie dlatego, żeby nam się obie Kulejące nie myliły, ta druga musiała zostać kulawicą Hanoi znaczy „miasto na zakręcie rzeki”. Najstarsza część miasta, ta skąd rozpoczynamy nasz spacer, to mieszanina wąskich uliczek i jeszcze węższych, kolorowych kamieniczek. Już na progu naszego hostelu robimy pierwsze zdjęcia, no bo jak nie fotografować takich widoków? Pierwszy punkt naszego dzisiejszego programu to Jezioro Zwróconego Miecza (Hoàn Kiếm). No może nie samo jezioro, a znajdująca się na nim niewielka wysepka z niewielką Świątynią Nefrytowej Góry. Na wysepkę prowadzi niewielki ale jakże malowniczy drewniany Most Wschodzącego Słońca. Zgodnie z przewodnikiem, jest to „ulubiony motyw niezliczonej ilości zdjęć z wietnamskich wojaży”: Hmmm…. sądząc po tym ile fotek ja tam zrobiłam i po tym, czym was za chwilę uraczę to śmiało można powiedzieć, że w tym przypadku przewodnik nie kłamie Na wyspę wkracza się przez ozdobioną kaligraficznymi znakami Bramę Pisma. Ogromne kamienne pędzelki do tuszy symbolizują sztukę literatury, a dwa duże hieroglify oznaczają słowa „pomyślność” i „szczęście”. Świątynia Nefrytowej Góry to niewielka budowla, powstała na początku XIX wieku dla uczczenia osoby generała Trần Hưng Đạo, niestrudzonego pogromcy Mongołów. Poszczególne sale świątyni mają swoich patronów. Poświęcone są na przykład czci Văn Xương - opiekuna literatury czy La To - patrona lekarzy. Jest też jeszcze jedna sala w świątyni, którą warto odwiedzić. Powinni zrobić to zwłaszcza ci, którzy nie wierzą w legendę, która mówi o tym, jak to żółw - duch opiekuńczy jeziora - pomógł królowi Lê Thái Tố zdobyć święty miecz i odnieść zwycięstwo nad Chińczykami. W sali tej bowiem przechowywany jest złowiony w jeziorze w 1968 roku, żółw. Ma on ponad 2 m długości, waży 250 kg, a jego wiek szacuje się na ponad 400 lat. I jak tu nie wierzyć legendom…. Chociaż zarówno wysepka jak i świątynia są niezbyt duże, to miejsc wartych sfotografowania tam nie brakuje. Sami zobaczcie Zdobienia dachów to moja pięta Achillesa Ale oczywiście fotografuję nie tylko dachy Wydawałoby się, że to takie zwykłe a nawet trochę zaniedbane oczko wodne. A tymczasem …. wystarczy podejść trochę bliżej żeby odkryć jego drugie, „tajne” życie I tu zagadka dla spostrzegawczych: ile postaci wiedzie swoje ukryte w paprociach życie ? Opuszczamy wyspę, ale fotografować nie przestajemy. Przecież nie da się przejść obojętnie obok takiej sesji zdjęciowej Ruszamy wzdłuż brzegu jeziora Hoàn Kiếm. Oczywiście aparaty mamy w pogotowiu Czasami nie wiemy co fotografujemy ale czasami wiemy i wtedy fotki będą opisane Pomnik króla LeThoi To Tę fotkę zrobiłam z daleka. Właściwie nie chciało mi się dla niej przechodzić na drugą stronę ulicy, ale że budowla mnie zaciekawiła no to pstryk. Dopiero po powrocie do domu doczytałam, że jest to Wieża Żółwia czyli symbol Hanoi. Ups…… Nazwę wieży i jeziora wyjaśnia legenda opowiadana w wielu wariantach. Według niej na początku XV wieku, podczas okupacji chińskiej, ubogi rybak Lê Lợi otrzymał od żyjącego w jeziorze potężnego złotego żółwia magiczny miecz, który uczynił go niepokonanym. Lê Lợi wykorzystał ten dar i w zaciętej walce pokonał najeźdźców z dynastii Ming i został królem. Po paradzie zwycięstwa Lê Lợi ponownie przybył nad jezioro i spotkał się ze złotym żółwiem. Żółw zażądał zwrotu miecza. Zanim Lê Lợi zdążył się zastanowić, miecz sam wysunął się z pochwy, uniósł się pod niebo i przemienił w nefrytowego smoka, który poszybował nad jeziorem i zniknął w jego głębinach. Lê Lợi uznał żółwia za ducha opiekuńczego jeziora. Na pamiątkę tego wydarzenia oraz w dowód wdzięczności, król kazał wybudować na małej wysepce trzypiętrową wieżę - Wieżą Żółwia. Ruszamy dalej. Żmijka bardzo staranni przygotowała nam plan zwiedzania, więc bez wahania wiemy co chcemy zobaczyć i w którą stronę iść (no może nie wszyscy, ale o tym ciiii … ). Jednak dookoła tyle się dzieje, że najpierw kilka fotek z tak zwanego życia miasta . Kolejny nasz punkt programu to Katedra Świętego Józefa. Budowę katedry rozpoczęto w 1882 r. a uroczystości związane z inauguracją świątyni odbyły się w Boże Narodzenie 1887 r. Katedrę zaprojektowano w stylu neogotyckim, na wzór katedry Notre Dame w Paryżu. Budowla liczy 64,5 m długości, 20,5 m szerokości, a dwie wieże mierzą po 31,5 m wysokości. Ponieważ jeszcze w XVIII w patronem Wietnamu i krajów sąsiednich został święty Józef, stąd pomysł, aby nowa katedra była pod jego wezwaniem. Katedra wznosi się przy niewielkim placyku, który jest bardzo popularnym miejscem spotkań młodzieży nie tylko katolickiej. Coś w tym jest. Wystarczy się rozejrzeć, no to się rozglądamy Jesteśmy mniej więcej w połowie naszego dzisiejszego planu zwiedzania. Zaczynają boleć nas nie tylko nogi od chodzenia ale i szyje od nieustannego rozglądania się . Szukamy nie tylko ciekawych miejsc i sytuacji do sfotografowania ale także biur podróży. Chcemy zarezerwować sobie bilety na pociąg do Hue. Problem w tym, że wszędzie oferują nam przedział 6-osobowy a my chcemy mieć przedział na wyłączność. Lady Gadziny i Panisko na wakacjach potrzebują luksusu . Na razie jednak zwyciężają otaczające nas widoki. Nic dziwnego, prawda? c.d.n Nuska dnia Pon 21:50, 14 Maj 2012, w całości zmieniany 1 raz Oj aż mnie nogi rozbolały od chodzenia za wami i pstrykania. Ale jest to piękne uczucie, tak kolorystyka życia codzienngo. Haloooo tu jestem......to gdzie idziemy dalej,bo mi strasznie niewygodnie siedziec na tych malych wietnamskich krzeselkach.. może trzeba zamówić jakąś rikszę, bo na nogach będzie trudno zwiedzać, albo chociaż wypożyczyć rower. o nie, nie !! my zwiedzaliśmy "z buta" to i wy też nikt nie powiedział że będzie letko chętnie pozwiedzam, ruszamy za Tobą, ale gdzie???????? poprosimy o cd. Lubię taki spontaniczny chaos na ulicach. Ale tego wszystkiego tam dużo. No i nam sie Nuska zagubila.... Nuska, wracaj bo się za mocno zasiedzimy w jednym miejscu. Chciałam dać wam chwilkę na odsapnięcie, ale skoro nalegacie to ruszamy dalej Przed nami najciekawszy - według mnie - punkt dzisiejszego programu. Nuska dnia Pon 21:06, 21 Maj 2012, w całości zmieniany 1 raz Świątynia Literatury (Văn Miếu), do której właśnie, nie bez trudu dotarliśmy, jest bez wątpienia największą i podobno najpiękniejszą świątynią Hanoi. Świątynię zbudowano w 1070 r. dla uczczenia chińskiego filozofa Konfucjusza, na wzór świątyni z miejsca jego narodzin. Świątynia służyła jednak nie tylko do czci przodków, ale stała się wkrótce pierwszym uniwersytetem Wietnamu. Początkowo kształcono tu książęta i synów szlacheckich z czasem jednak, w ramach Szkoły Synów Narodu, w którą przekształcono Świątynię Literatury, na nauki zaczęto przyjmować najzdolniejszych chłopców z całego kraju. W ten sposób powstała zasada następstwa, według której wyłącznie kwalifikacje, a nie przynależność do warstwy szlacheckiej, stały się kryterium rekrutacji urzędników. Studia trwały trzy lata. Uczono na nich literatury, etyki, polityki i administracji. Dużą uwagę przykładano do wiernego odtwarzania wyuczonych na pamięć konfucjańskich pism, nie dopuszczając żadnych osobistych interpretacji. Egzaminy końcowe były skrajnie trudne. Na przykład w roku 1733 na 3000 uczestników powiodło się jedynie ośmiu. Mimo to uczelnia była oblegana przez chętnych do studiowania, a kandydaci z całego kraju zdawali najpierw regionalne egzaminy wstępne. Kobiet na uniwersytet nie przyjmowano. Każdy kto zdał egzaminy końcowe, otrzymywał stanowisko w służbie państwowej i na całe dalsze lata swojego życia miał zapewnioną uprzywilejowaną i wpływową pozycję. Egzaminy odbywały się z zasady co trzy lata, składały się z pięciu części i trwały zawsze kilka miesięcy. Tylko ten kto zdał pomyślnie wszystkie pięć miał prawo nosić tytuł Tiến Sĩ (doktor). Szósty egzamin przeprowadzał osobiście król. W całej historii Świątyni Literatury, w latach 1076 do 1779, tytuł ten otrzymało zaledwie 2.313 studentów. Najmłodszy z nich miał lat 16 a najstarszy lat 61. Imiona wszystkich, którzy pomyślnie zdali egzaminy końcowe, wyryte zostały na kamiennych stelach, niestety nie wszystkie stele przetrwały do dziś. Dzisiaj teren Świątyni Literatury ma ok. 350 m długości i od 60 do 75 m szerokości. Świątynia składa się z pięciu dziedzińców, których liczba symbolizuje pięć elementów natury: metal, drewno, wodę, ogień i ziemię. Kiedyś istniał jeszcze szósty dziedziniec, mieszczący pierwsze sale uniwersyteckie. Niestety, został zniszczony podczas francuskiego bombardowania w 1947. Środkowe drogi i bramy na terenie Świątyni Literatury zarezerwowane były dla króla. Urzędnicy, nauczyciele i studenci musieli korzystać z bocznych dróg i wejść. Dziedziniec pierwszy Dziedziniec drugi W dniu w którym odwiedziliśmy Świątynię Literatury odbywało się jakieś święto. Razem z nami na terenie świątyni przebywała grupa pięknych wietnamskich dziewcząt w równie pięknych, kolorowych strojach ludowych. Tak się skupiłam na fotografowaniu ich na tle świątynnych plenerów (efekty pokażę później), że zupełnie umknął mi na zdjęciach dziedziniec trzeci A szkoda, bo podobno mnóstwo tam urokliwych zakątków, starych bram, wąskich ścieżek i ławeczek. Całe szczęście, że w bramie łączącej dziedziniec trzeci z czwartym usiadł pewien chłopak, to chociaż tę bramę mam na swoim zdjęciu Na środku dziedzińca czwartego znajduje się Studnia Niebiańskiej Czystości. To właśnie wokół niej zgrupowane są stele z imionami absolwentów. Ostatni, piąty dziedziniec otacza pawilon, w którym kiedyś mieściły się ołtarze 72 wielkich uczniów Konfucjusza . Dzisiaj niestety już ich nie ma, są za to sklepiki z pamiątkami . Ale w Świątyni Literatury nie brakuje także samej świątyni. Oto ona Konfucjusz we własnej osobie Uczniowie Konfucjusza (chyba ) No to teraz obiecana sesja wietnamskich piękności. I jeszcze dwie piękności No i ostatnie fotki ze Świątyni Literatury. Po wyjściu ze świątyni robimy krótką naradę. Dacie wiarę, że jest to ciągle nasz pierwszy dzień zwiedzania Wietnamu? Nam samym trudno w to uwierzyć, tak jak i w to, że praktycznie jest to nasz drugi dzień na nogach bez snu. Chociaż w to drugie akurat zdecydowanie łatwiej przychodzi nam uwierzyć, bo zmęczenie daje nam się już porządnie we znaki Zaglądamy jednak w nasz plan zwiedzania i po bardzo krótkiej chwili wahania ruszamy dalej. Kierujemy się w stronę Pagody na Jednej Kolumnie. Jak bardzo jesteśmy już zmęczeni można wywnioskować chociażby po tym, że po drodze robię tylko jedno zdjęcie. Słownie: jedno zdjęcie !! A trzeba dodać, że tym razem przeszliśmy naprawdę spory kawał miasta. Jak widać każde miejsce i czas jest dobre żeby zacząć przygotowania do obiadu, a może to już jest cały obiad? Nuska dnia Pon 22:11, 21 Maj 2012, w całości zmieniany 2 razy jej Ty dopiero tu a jeszcze tyle przed nami w Hanoi czekamy na c.d. urzekają mnie te budowle, kolorystyka i stroje wietnamek. Jest superowo Żmijka - nie poganiaj mnie bo tracę oddech A ja nie mogłam napatrzeć się na figury Wietnamek. To chyba musi być super być taką małą, drobną kobietką .... magia czerwonych drzwi mnie zawsze przyciagnie.. ja dzięki przyjaciołom mojej sąsiadki pochodzących z Wietnamu nauczyłam się robić oryginalne wietnamskie sajgonki na płatkach ryżowych. Pychota. Cudne klimaty! No ale jak ma być z buta to ja już na wybiegach odpadam Jak patrzę na to jak tam jest ładnie to myślę sobie że za bagaż miałbym aparat fotograficzny i walizkę kart pamięci. ja też amatorka fotografowania, też nie musze brać walizy, wystarczy trochę kasy, aparat, karta pamięci no i może jednak coś na ząbek No to ruszajmy dalej. Zobaczcie co mnie udało się tam sfotografować Pagoda na Jednej Kolumnie (Chùa Một Cột), bo do niej właśnie dotarliśmy, uważna jest za jedną z dwóch najbardziej znanych świątyń Wietnamu. Zbudowana została w 1049 r przez cesarza Lý Thái Tông jako wyraz wdzięczności za narodziny syna. Za wzór konstrukcji świątyni posłużył kwiat lotosu, bowiem bezdzietny jeszcze cesarz Lý Thái Tông podczas snu ujrzał boginię Quan Âm, która przepowiedziała mu syna ukazując dziecko siedzące na kwiecie lotosu. Kiedy po latach przepowiednia sprawdziła się, cesarz wzniósł świątynię o tak nietypowym kształcie. Jak na lotos przystało świątynia stoi pośrodku niewielkiego stawu, na powierzchni którego podziwiać można prawdziwe kwitnące lotosy Świątynia zbudowana jest z drewna i wspiera się na jednej kamiennej kolumnie o średnicy 1,25 metra. W czasie wojny francuskiej, a dokładnie mówiąc, w 1954 r. zabytkowa pagoda została zniszczona. Jednak już rok później podjęto decyzję o jej rekonstrukcji. Do dziś, zgodnie z wietnamską tradycją, nowo zamężne kobiety przychodzą tu po błogosławieństwo, składają ofiary i palą kadzidła w intencji płodności i szczęśliwego macierzyństwa. Tuż obok Pagody na Jednej Kolumnie odkrywamy uroczy zakątek. To, ukryty wśród wysokich drzew, nieduży dziedziniec otoczony ze wszystkich stron niewielkimi budynkami. Całość według tutejszych kanonów to zapewne jedna świątynia, ale nic więcej nie udało mi się o niej dowiedzieć . Nie ma jej na żadnych mapach, do których udało mi się dotrzeć. Zostanie więc w mojej pamięci jako uroczy i cichy zakątek, który przez chwilę był do wyłącznej naszej dyspozycji. Korzystamy z tego i zaglądamy wszędzie, gdzie tylko da się zajrzeć, Dosłownie kawałeczek dalej znajduje się kolejny punkt naszego programu, a jest nim Mauzoleum Ho Chi Minha. Nie sposób nie zauważyć tego ogromnego gmaszyska, ale za nim nasz uwaga skupi się na nim, nasz wzrok, a tym samym i obiektywy naszych aparatów kierujemy na nieoczekiwany pokaz musztry. Jak widać chłopcy na bardzo szczęśliwych nie wyglądają, ale kto by wyglądał, jakby mu kazano tak w kółko maszerować i na dodatek robić to w taki upał. A to jeszcze nie wszystko Za jakieś pół godziny rozpocznie się dla nich gimnastyka ..... brrr.... No i przyszedł czas na Mauzoleum Ho Chi Minha. Rozbiegamy się, żeby nasze zdjęcia choć troszkę się różniły Dopiero po chwili, kiedy nasze karty pamięci trochę się już zapełniły przychodzi opamiętanie. Zaraz….. zaraz…. przecież na tym budynku powinien być napis , więc gdzie on jest? Ups.... jesteśmy chyba na tyłach mauzoleum. No to czas odnaleźć przód budynku. A to nie takie proste. Alejki parkowe, którymi można by szybko przejść na drugą stronę budynku zastawione są tabliczkami z zakazem wstępu. Czeka nas więc dość długi spacer dookoła olbrzymiego gmaszyska i jeszcze większego placu, przy którym wznosi się mauzoleum. A plac to nie byle jaki, bo to właśnie tutaj, na placu Ba Đình 2 września 1945 r. Hồ Chí Minh odczytał deklarację niepodległości Wietnamu. Sam budynek mauzoleum wzorowany jest na mauzoleum Lenina w Moskwie, ale posiada też wyraźne wietnamskie elementy architektoniczne. Mierzy 21,6 m wysokości i 41,2 m szerokości. Po obu stronach wznoszą się dwie 7-ostopniowe platformy do podziwiania parad. Budowa trwała 2 lata, a oficjalne otwarcie miało miejsce 29 sierpnia 1975 r. Wznosząc mauzoleum „Wujka Ho” (Bác Hồ), jak pieszczotliwie nazywają swego przywódcę Wietnamczycy, postąpiono brew jego woli. Sam Ho Chi Minh, osoba skromna i walcząca z kultem jednostki chciał aby jego ciało poddano kremacji, a prochy rozsypano nad wzgórzami północnego, środkowego oraz południowego Wietnamu Uważał, iż kremacja jest bardziej higieniczna niż tradycyjny pochówek, a prochy przyczynić się mogą do użyźnienia gleby. Jesteśmy już z przodu budynku mauzoleum. No teraz przynajmniej widzimy ten słynny napis na portyku "Chu tich Ho Chi Minh", czyli Przewodniczący Ho Chi Minh. Widzimy też żołnierzy pełniących nieustanną wartę honorową przed mauzoleum. Nie zobaczyliśmy jednak zabalsamowanego ciała Wujka Ho, gdyż od września do grudnia mauzoleum jest zamknięte, ponieważ trwają prace konserwatorskie mumii. Ale nawet gdyby mauzoleum było otwarte i tak prawdopodobne do środka byśmy nie weszli. Dlaczego? Bo tego już nie było w naszym programie, a przecież wszystkim wiadomo, że program to rzecz święta uuuff...dogoniłam wycieczke.. chi chi chi A ja myślałam, że po narzuceniu przez mnie "takiego" tempa zwiedzania, na placu boju, a raczej na trasie wycieczki pozostałam sama. Fajnie się mylić c.d Za to w programie mamy jeszcze Pałac Prezydencki i Domek na Palach. Musimy przyspieszyć zwiedzanie, choć nie wiem jak, bo ciągniemy już resztką sił Szczęśliwie do kolejnych atrakcji jest dość blisko. Wystarczy bowiem, tak, tak, obejść gmach Mauzoleum Ho Chi Minha. Tym razem jednak z drugiej strony, tak więc chcąc nie chcą robimy swego rodzaju rundę honorową wokół Mauzoleum Szybko odszukujemy jedną z kilku potężnych, kutych bram i już jesteśmy na terenie pałacu. Idziemy niezbyt szybkim krokiem, rozglądamy się, komentujemy to co widzimy a nawet chyba po fotce udało nam się zrobić, aż tu nagle za nami jest jakieś zamieszanie. Okazuje się, że minęliśmy, nawet na chwilkę nie zwalniając kroku, kasę z biletami…… ups…… Cofamy się więc do kasy, a każdy krok kosztuje nas coraz więcej wysiłku. Z tego wszystkiego mylą mi się zera i zamiast 100 tys. dongów za bilet próbuję wcisnąć jednej z kasjerek okrągły milion. W sumie, kto bogatemu zabroni Uf, formalności dopełnione więc teraz już oficjalnie możemy rozpocząć zwiedzanie. Pałac Prezydencki w Hanoi to kolonialny budynek, będący pierwotnie główną siedzibą generalnego gubernatora Indochin. Po odzyskaniu przez Wietnam niepodległości w 1954 roku, Ho Chi Minh, z powodów ideologicznych, odmówił zamieszkania tutaj. Wykorzystywał pałac sporadycznie, jedynie do celów reprezentacyjnych. Do dziś pałac jest tak użytkowany, a to oznacza że zwykły turysta podziwiać może go tylko z zewnątrz. Sam Ho Chi Minh na swój dom i miejsce pracy wybrał jeden z pałacowych domków dla służby. Od Pałacu do owego domku wiedzie szeroka aleja Mango (łatwo domyśleć się skąd wzięła się ta nazwa ). Ruszamy nią i my Domki widać już z daleka. Kolorystyką nie odbiegają od kolorystyki pałacu, ale co się dziwić wszak to część zabudowań pałacowych. Nie, no …. z zewnątrz wygląda to całkiem, całkiem. Czuję, że i ja mogłabym w takich warunkach mieszkać, a nawet od czasu do czasu, ale tylko od czasu do czasu popracować Ale ja nie byłabym sobą gdybym nie spróbowała zajrzeć do środka. No tu już tak fajnie nie jest. Sami zobaczcie. W takich spartańskich warunkach Ho Chi Minh mieszkał i pracował od 1954 do 1958 roku. W 1958 r przeniósł się do wybudowanego dla niego Domu na Palach, w którym mieszkał aż do śmierci w 1969 roku. Konstrukcja domu, to taka lepsza, bo wykonana ze szlachetniejszego drewna, wersja tradycyjnego wiejskiego domu wietnamskiego. Parter to jedno pomieszczenie służące jako sala spotkań, a na piętrze mieszczą się biuro i sypialnia. Jak widać wyposażenie Domu na Palach jest jeszcze skromniejsze niż w poprzednim domu. Świadczyć to ma nie tylko o skromność Wujka Ho ale i jego braterstwie z ludem. Ile w tej skromności jest prawdy, a ile propagandy tego się nie dowiedzieliśmy. Faktem jest, że oba domy stoją po przeciwnych stronach całkiem sporego stawu, w którym majestatycznie pływają karpie koi (symbol władzy i bogactwa). Przy brzegach są niewielkie pomosty dla łodzi. Czyżby więc Wujek Ho przemieszczał się z domu do domu? A może mieszkał jeszcze gdzieś indziej, bo tu byłby łatwym celem dla amerykańskiego lotnictwa? Ale tego typu rozważania nie przychodzą mi do głowy tam na miejscu. Jestem zbyt zmęczona aby tak logicznie myśleć Pomału opuszczamy teren pałacowy…… bardzo pomału Nogi odmawiają nam już zupełnie posłuszeństwa. Ledwo człapiemy. Szczęśliwie przypomina się nam, że od rana jesteśmy milionerami. A od tej świadomości już tylko niewielki kroczek (a na ten wyjątkowo łatwo znajdujemy siły) do decyzji, że wracamy taksówką. Uff…….. Już sama świadomość, że za chwileczkę, na chwileczkę usiądziemy dodaje nam sił. Może dzięki temu, tym razem (chociaż już raz tędy przechodziliśmy) nie przegapiamy mijanego właśnie muzeum. Oczywiście nie muszę dodawać, że jest to Muzeum Ho Chi Minha. Nie da się ukryć, że jedyny czas jaki poświęcamy Muzeum Ho Chi Minha to czas potrzebny na pstryknięcie tego jednego zdjęcia. Ale zwiedzania muzeum w naszym programie nie było. A przecież już wam wiadomo, że ….. program rzecz święta Teraz całą naszą uwagę skupiamy na wyłapaniu w fali przejeżdżających samochodów, motorów i skuterów taksówki. Królestwo za taksówkę !! Puszczamy mimo uszu grymaszenie jednej osoby. Jak się w najbliższych dniach okaże nie będzie to pierwszy i ostatni raz , ale tak to się może zdarzyć, jak się podróżuje z ……. Gadzinami i Gadem Kolega nie pozostaje nam dłużny. Musimy łyknąć dawkę wstydu (też jak się wkrótce okaże nie po raz pierwszy i ostatni) obserwując, jak siedzący obok kierowcy kolega, rozkłada na kolanach mapę, żeby dać kierowcy do zrozumienia, że śledzi trasę przejazdu i nie da się naciągnąć. Wstyd tym większy, że w grę wchodzą „ogromne” pieniądze, bo cały przejazd kosztuje nas aż 50 tysięcy dongów, czyli całe 2,5 złotego !! Szczęśliwie wraz z zatrzaśnięciem drzwi taksówki możemy uznać sprawę za zakończoną. Teraz przed nami kolejna, bardzo istotna decyzja, a mianowicie, w której z licznych ulicznych knajpek zjemy kolację. Tak, tak ….. kolację. Wybór był przypadkowy, ale chyba najbardziej trafny z trafnych. Po raz pierwszy w Wietnamie jemy sajgonki i są one tak pyszne, że praktycznie od dziś, przynajmniej raz dziennie będziemy się sajgonkami delektować. Przy okazji dostajemy też krótki kurs jedzenia pałeczkami. Ale to jeszcze nie koniec naszego pierwszego dnia zwiedzania. Na 18.30 mamy przecież wykupione bilety do ….. teatru. A nie jest to zwyczajny teatr, bo to Wodny Teatr Lalek. Nie bardzo wiemy czego się spodziewać, ale wiemy, że tego typu teatry istnieją już tylko w Wietnamie, więc będąc tu nie można teatru ominąć. Nie ma tu ani kurtyny ani sceny. Zamiast nich jest basen po brzegi wypełniony wodą. To on będzie sceną dla drewnianych lalek. Po jednej stronie basenu ustawiono miejsce dla muzyków. To oni rozpoczynają ten wieczór. Ubrani w piękne, tradycyjne stroje prezentują kilka utworów muzycznych, wprowadzając widownię w odpowiedni nastrój. Dopiero teraz rozpoczyna się przedstawienie, któremu cały czas towarzyszy muzyka na żywo. Spektakl składa się z kilku krótkich scenek, z których każda to osobna historyjka, zwykle ukazująca sceny z życia wsi. Ale pojawiają się też legendarne smoki i jednorożce. Jak nam się podoba? Hmmm…… całkowita ciemność na widowni, nastrojowa muzyka w tle, miękkie fotele na których wygodnie siedzimy i nasze całodzienne zmęczenie….. czy muszę dodawać coś jeszcze? Walczę ze snem na wszystkie znane mi sposoby Chyba tylko nieustanne pstrykanie kolejnych fotek nie pozwala mi zasnąć. A skoro ja się tak męczę to i wy możecie Oto kolejna porcja zdjęć z tego jakże bardzo wietnamskiego wieczoru. W każdym przedstawieniu występuje ponad 100 kolorowych drewnianych lalek. Każda z nich mierzy od 40 do 70 cm i waży od 1 do 5 kg. Lalki poruszane są przez stojących po pas w wodzie aktorów za pomocą niewidocznego ale skomplikowanego systemu sznurków, rolek oraz tyczek. Zanim aktorzy opanują skomplikowaną sztukę poruszania lalkami trenują całymi latami. Dawniej, kiedy przedstawienia odgrywano na naturalnych stawach czy zalanych polach ryżowych sztuka aktorska przekazywana była w rodzinie z pokolenia na pokolenie. Myślicie, że to już koniec? O nie, nie !! Ale czy ktoś mówił, że będzie lekko? Czas poznać te lalki, które w dzisiejszym przedstawieniu nie wzięły udziału. Tym kulturalnym akcentem kończymy nasz pierwszy dzień zwiedzania Wietnamu. Pierwszy!! A wrażeń mamy tyle, jakbyśmy tu już przynajmniej tydzień byli Do hotelu mamy zaledwie kawałeczek. Akurat tyle żeby się trochę rozruszać. Jest więc szansa, że uda się nam jeszcze zrealizować ostatni punkt dzisiejszego programu. A jest nim …. obowiązkowa wieczorna herbatka u Mirka w pokoju . Dopiero po niej możemy udać się na zasłużony odpoczynek. Z zaśnięciem nikt z nas nie ma najmniejszego problemu. Ciekawe dlaczego? Dobranoc. rewelacja, a ilość fantastycznych fotek powalająca. Fajny domek wybrał sobie Ho. W takim na palach chętnie bym zamieszkał. REWELACJA!!! Kukiełki... cuuudo! Zapisuję do: "trzeba koniecznie zobaczyć!!!" a ja po przeczytaniu tekstu i obejrzeniu takiej ilości fotek mam wrażenie, że razem z Nuską zwiedzam Wietnam. Dziękuję Ci Nuseczko A część dalsza?... Już się wkleja Dziś jedziemy na pierwszą wykupioną w The Sinh Tourst wycieczkę. Jeszcze nie wiemy czego się po tym biurze możemy spodziewać, ale pełni nadziei i dobrych przeczuć o umówionej godzinie wychodzimy przed hotel. Czekamy na autokar. Czas oczekiwania skracamy sobie obserwując i fotografując codzienne życie ulicy. A jak widać jest na co popatrzeć. Jeszcze tego nie wiemy, ale już nigdzie w trakcie naszej podróży, nie będzie takiego nagromadzenia egzotyki, czyli tradycyjnego Wietnamu w Wietnamie. Z dużych miast Hanoi to mój numer jeden. Czekaliśmy, czekaliśmy i się doczekaliśmy. W końcu jedziemy. W autokarze jest kilkanaście osób z czego większość – jak dla nas – to miejscowi Chyba nie tylko my mamy takie odczucia, bo w którymś momencie nasz przewodnik odpytuje wszystkich po kolei skąd są. Teraz już wiemy, że jest wśród nas jeden Amerykanin, są ludzie z Korei, Nowej Zelandii i Japonii. Mani dziwi się, że w tej odpytywance przewodnik nas omija. A przecież wyjaśnienie jest bardzo proste. Takie białasy jak my to mogą być tylko z Europy. A skoro tak, to wszystko jasne. Przewodnik jest bardzo sympatyczny i bardzo gadatliwy. Co prawda dość często tracimy wiarę w naszą znajomość angielskiego, ale chyba nie tylko my, bo i Amerykanin ma kłopoty ze zrozumieniem przewodnika. W pewnym momencie słyszymy jak precyzuje: „I’m vegetarian not veteran” Co, jak wiadomo, zwłaszcza w przypadku Amerykanina w Wietnamie nie jest bez znaczenia Nie mamy za to najmniejszych kłopotów ze zrozumieniem kolejnych trzech pytań naszego przewodnika. A brzmią one tak: 1. Jedliście już mięso z psa? Nasza czwórka z uśmiechem na ustach przecząco kręci głową. 2. A z kota? I znowu uśmiechając się zgodnie zaprzeczamy. 3. A jesteście tego pewni? Ups …… na chwilkę, ale jednak, gubimy gdzieś nasze uśmiechy. Całe szczęście, że nie widziałam jak na powyższe pytania odpowiadała reszta autokaru Z potoku słów jakie wypowiada nasz przewodnik wyłapujemy informację, że powrót do Hanoi przewidziany jest na godz. 21-ą. Coś nam się tu nie zgadza, bo my wiemy że wracamy o 18-ej. Inaczej zresztą być nie może bo do 21-ej musimy jeszcze odebrać w biurze bilety na pociąg, którym o 23-ej opuścimy Hanoi. Na razie się tym nie denerwujemy, bo uspokajamy się , że pewnie znowu czegoś nie zrozumieliśmy. Zresztą teraz najważniejsza jest Zatoka Ha Long, a więc czas się zaokrętować i ruszyć w morze. No to wypływamy. Zatoka Ha Long (Zatoka Lądującego Smoka) przyciąga turystów jak magnes. Nie mogło więc zabraknąć tutaj też i nas. W 1994 r. zatoka została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a w 2011 r. uznano ją za jeden z nowych siedmiu cudów świata. Zatoka słynie z ponad 1900 wysp i wysepek z których zaledwie co druga ma swoja nazwę, a tylko nieliczne są zamieszkałe. Martwi nas wszędobylska mgła, bo zdjęcia nie będą zbyt ładne:(, Choć niektórzy twierdzą, że właśnie wtedy wyłaniające się z wody mogoty wyglądają najpiękniej. Dlaczego my tego nie dostrzegamy i nie doceniamy? Samo piękno zatoki oczywiście dostrzegamy. Krajobraz jest jak z baśni. Nic więc dziwnego, że istnieje wiele legend tłumaczących nazwę i powstanie zatoki. Według jednej z nich wystające znad wody skały to czubki długiego grzebienia ogromnego smoka, który spoczywa na dnie morza. Jest pięknie, a na dodatek od czasu do czasu pojawia się słońce….. nareszcie Pstrykamy więc bez opamiętania Dopływamy do jednej z licznych unoszących się na wodach zatoki platform. Wiemy, że podczas rejsu serwowany będzie lunch. Teraz patrząc dookoła zastanawiamy się co z tego, co widzimy będzie naszym lunchem? Może te pysznie wyglądające owoce? Nie, to tylko pływający sklep Nagle na drugim końcu platformy zauważamy jakieś ożywienie. Co tam się dzieje? Oho! Wyłowiono coś z wody. Czyżby to był nasz lunch? Boże broń!! To przecież nie świeże owoce morza a najprawdziwszy potwór morski A to już świeże owoce morza, ale nadal to nie jest nasz lunch I jeszcze jeden malowniczy obrazek. Aż wreszcie nadejszła wiekopomna chwila i lunch na naszym stateczku podano Szczęśliwie do naszego stolika dosiadło się dwóch Koreańczyków. Dlaczego szczęśliwie? Bo niektóre dania choć wyglądają apetycznie to są dla nas jedną wielką tajemnicą. Co to w ogóle jest i jak to jeść? Chyba nasze zakłopotanie było dość widoczne bo jeden z nowych kolegów spontanicznie zaczął nam objaśniać co jest czym Trochę to pomogło, choć Żmijka i ja i tak skupiłyśmy się na …….. frytkach i rybie Jednym słowem klasyka Po obiedzie czekają nas kolejne atrakcje. Dopływamy do jednej z pływających wiosek, aby tam przesiąść się na kajaki. Niektórych z nas ta perspektywa przeraża, ale ponieważ kajaki są 2-osobowe nikt nie może zdezerterować Żmijka i Mani lądują w jednym kajaku i dzięki temu Żmijka od razu zwolniona zostaje z wiosłowania. Ta to ma farta Mnie tak dobrze nie jest. Trafia mi się balast a nie partner, który wiosłuje tylko wtedy gdy na niego patrzę i pokrzykuję. A nie jest to takie proste, bo przebiegle usadowił mnie z przodu. Mam więc pełne ręce roboty, bo chcąc opłynąć jak najwięcej grot i zakamarków zatoki muszę wiosłować, chcąc zrobić jak najwięcej fotek muszę co chwila sięgać do plecaka po aparat raz żeby go wyciągnąć a raz żeby go schować i uchronić przed zalaniem. No i stale muszę pilnować partnera żeby się nie obijał, ale to już dzięki Bogu udaje się bez użycia rąk . Ale i tak jest pięknie. Wcale się nie dziwię, że kajaki, łodzie i łódki to najpopularniejsza forma zwiedzania zatoki. Dobrze, że nikt z nas nie zdezerterował. Zresztą sami zobaczcie, co z poziomu kajaka, udało nam się zobaczyć. Jak widać niektórzy idą na łatwiznę i wraz z łódką wynajmują wioślarkę. My pełni wrażeń i co tu dużo ukrywać także pełni dumy, że udało nam się nie zatopić kajaków wracamy na pokład naszego statku aby kontynuować rejs. Po wpisaniu zatoki Ha Long na listę UNESCO rybacy byli zmuszani do jej opuszczenia, jednak udało im się obronić przed wysiedleniem na stały ląd. Dzięki temu możemy podziwiać liczne pływające wioski. Malowniczo to wygląda, prawda? Ale czy ktoś z nas chciałby tak żyć dzień po dniu? Zabawy dzieciaków do najbezpieczniejszych nie należą. Ale co innego można robić jak dookoła tylko woda …? Czy zdjęcie obok czegoś wam nie przypomina? Jak dla mnie to kadr z czołówki radzieckiego filmu I kolejne fotki z tej bajkowej krainy Pocałunek – tak nazwano te skały c.d.n Nuska dnia Wto 21:31, 10 Lip 2012, w całości zmieniany 3 razy Nuska ...znalazłam kajet z hasłem do Karawany ..więc już tu jestem... ale dlaczego nie ma dalszego ciągu??? Miej sumienie i dokończ relację w tym stuleciu chociaż jedną relację dokończ.... ajć.... tytuł sprawia mi trochę trudności w odczytaniu hihhihihihi ale dam radę i wiesz co?? Dziś oglądam i czytam kolejny raz .. zachwycam się jak małpka na widok banana...ale... zdjęcie Gadzin i Gada na łodzi, wywołało u mnie nutkę nostalgii i zazdrości .... tak wiem już od Żmijki, mnie nigdzie nie zabierzecie ze sobą ... xD ja tez zachwycam sie...jak fajnie znow tam byc )) a jeszcze Nuska tak fajnie opisuje Gosiek... musisz popracowac nad soba weź Ty uspokoj sie a wtedy kto wie hihihihi No nie Gosiek !! To ja przyzwyczaiłam się tu do słów pochwały i zachęty, a ty odnajdujesz hasła żeby mi błędy wytykać Skandal I nieśmiało - jak to ja - przypominam, że relacja z Kuby jest spisana od startu do lądowania I wiesz co sobie myślę, że z naszego wspólnego wyjazdu to nawet nie próbowałabym spisywać relacji, bo takiej ilość przygód i tarapatów to nawet internet by nie pomieścił, a gdzie dopiero forum Karawany Żmijka - widzisz czasami takie żółwie tempo w spisywaniu nie jest takie złe o rany, napatrzyłam się na te zdjątka i wyjść z podziwu nie mogę. Cudnie tam. Wprawdzie owoców morza nie jadam, ale kto wie czy potrafiłabym odróżnić jakąś mięsną potrawę od psa lub kota. Podobno wietnamczycy to mistrzowie w ich przyrządzaniu. brrrrrrrr to już wolę "świętą krowę" Bajkowo opisana, bajkowa kraina. Aż czasami nie wierze,ze też tam byłam. Nuska, a ja jak osioł ze Shreka się zapytam DALEKO JESZCZE? znaczy się, kiedy cd ??? A ja odpowiem jak słynny niegdyś pies Pankracy: już za chwileczkę już za momencik Rejs łodzią trwa nadal. Za burtą widoki niby te same, a przecież ciągle inne i stale piękne. Podziwiane przez nas mogoty różnią się od siebie. Jedne pokrywają surowe skały inne zaś porasta bujna roślinność, na jeszcze innych podziwiać można spektakularne jaskinie. Właśnie dotarliśmy do jednej z nich. Zanim jednak wejdziemy do wnętrza Hang Dau Go (Jaskinia Drewnianych Pali) pokonać musimy aż 90 skalnych schodów. Jeszcze tego nie wiemy, ale to co za chwilę zobaczymy warte będzie tego wysiłku. Przynajmniej dla mnie będzie warte . Jaskinia Hang Dau Go składa się z trzech przestronnych komnat, o średniej wysokości 25 metrów, do których przechodzi się wąskimi przejściami wiodącymi raz w górę raz w dół. W każdej z komnat ogromne wrażenie robią przepiękne stalaktyty, stalagmity i inne formy skalne. Ich piękno i tajemniczość dodatkowo podkreślono kolorowym oświetleniem. Oczywiście, jak zawsze w podobnym miejscu, każdy przewodnik pokazuje swojej grupie, wyrzeźbione przez naturę zwierzęta i postaci. Nas też to tu nie ominęło. Ale wam będzie darowane Za to nie będzie wam darowana historia nazwy jaskini Hang Dau Go (Jaskini Drewnianych Pali). Podobno w XIII wieku jeden z wietnamskich generałów zlecił wycięcie w okolicznych lasach drewnianych pali, które przez wiele miesięcy gromadził i ukrywał w trzeciej komnacie jaskini. Pale te następnie wbito w dno zatoki tworząc w ten sposób zaporę, na której rozbiły się atakujące Wietnam mongolskie okręty. To właśnie od odkrytych w trzeciej komnacie śladów drewnianych pali nazwano całą jaskinię. A teraz już ani słowa, tylko same zdjęcia z jaskini Jedyne źródło naturalnego światła w jaskini Próba sfotografowania wodospadu w jaskini Czas kończyć zwiedzanie jaskini i wracać na naszą łódkę. Tak wygląda zatoka Ha Long widziana u wyjścia z jaskini. Hmmm….. ciekawe gdzie podziali się ludzie z tych wszystkich łodzi, bo na pewno nie było ich wszystkich razem z nami w jaskini. Aż takich tłumów tam nie było. Ale co tam inni ludzie. Grunt, że my się nie zgubiliśmy w tych licznych zakamarkach i wąskich przejściach a nasza załoga cierpliwie na nas czeka Wracamy na statek. Dzień zmierza ku końcowi, czyli zaczyna się moja ulubiona pora fotografowania. Sorki, za ilość fotek, ale wierzcie mi i tak się ograniczyłam W drodze powrotnej do Hanoi przeżywamy bardzo nerwowe chwile. I chociaż mamy satysfakcję, że z naszym angielskim nie jest źle, bo to co wydawało nam się że rano usłyszeliśmy, to naprawdę zostało powiedziane. Nie zmienia to faktu, że nerwówka jest. Okazuje się, że niestety nie ma szansy abyśmy na 18-ą wrócili do Hanoi. Co tam 18-a i godzina 20-a jest nieosiągalna. Czas płynie zdecydowanie szybciej niż my jedziemy. Gorączkowo myślimy co tu zrobić żeby do 21-ej, czyli przed zamknięciem biura, odebrać nasze bilety kolejowe? Co robić jak nie uda nam się ich odebrać? Wiemy, że hotelem nie będzie problemu, ale wtedy rozsypie się cały nasz misterny plan zwiedzania, a to przecież dopiero sam jego początek. Z czego przyjdzie nam zrezygnować? Pytania w naszych głowach rodzą się chyba jeszcze szybciej niż płynie czas . W końcu znajdujemy najlepsze i chyba jedyne rozwiązanie w tej sytuacji. Nie ma co się denerwować na zapas. Na nerwy przyjdzie czas jak pociąg ucieknie nam sprzed nosa, albo jak przyjdzie nam jechać na gapę. A teraz, trzeba zwyczajnie poczekać aż dotrzemy do Hanoi i wtedy zobaczymy co da się zrobić. Uspokojona takim rozwiązaniem resztę drogi przesypiam wtulona w ramię Mirka (ale nie Maniego:( ), który bohatersko czuwa aby spać mógł ktoś Aż wreszcie docieramy do Hanoi. Od 21-ej dzielą nas dosłownie minuty, a korki w mieście są jeszcze większe niż na wylotówkach z Warszawy w piątkowe popołudnia. Aby zwiększyć nasze szanse na sukces przewodnik dzwoni z autokaru do biura i prosi aby na nas poczekano. Ustalamy też z nim, że wysiądziemy „po drodze” byleby bliżej biura podróży. Jak postanowiliśmy tak zrobiliśmy. O godzinie 20.58 rzuciliśmy się biegiem przez wąskie i zatłoczone uliczki starówki, aby po kilku minutach stanąć w progu biura podróży. I tu największe zaskoczenie. Nikt na nas specjalnie nie czeka. I chociaż jest już po 21-ej to wszyscy w biurze pracują jakby nigdy nic. Po chwili, już z biletami w ręku, zmierzamy w stronę hotelu po nasze walizki. Mamy niecałe 2 godziny do odjazdu pociągu. Decydujemy się więc jechać prosto na dworzec i tam, już na spokojnie, rozejrzeć się za jakąś kolacją. Jak postanowiliśmy tak zrobiliśmy. I to dosłownie, bo za kolacją w okolicy dworca można się było tylko rozejrzeć. Szczęśliwie udało nam się kupić kawałek chleba. Jak dodamy do tego nasze zapasy, czyli polskie kabanosy i równie polską wódeczkę, to mamy pewność że tę noc przetrwamy. No przydałoby się oczywiście jeszcze coś słodkiego …… egzotycznego i słodkiego . Ale które z tych pudełeczek czy zawiniątek z dworcowego stoiska, na które patrzymy zawiera coś słodkiego? No które? Oczywiście ani z opisu ani z rysunków na opakowaniu niczego nie możemy odczytać Nawet domyśleć się jest trudno Chyba pożądanie było bardzo widoczne w naszych oczach, bo nagle obok nas pojawia się młoda dziewczyna i sama z siebie zaczyna tłumaczyć nam co kryją poszczególne paczuszki. Wybieramy właśnie to, choć tak do końca nie wiemy co to jest. Jakieś glony czy wodorosty? Zadowalamy się zapewnieniem, że na pewno będzie słodkie. Próbujemy od razu po zapłaceniu. Hmmmm……. wyglądem przypomina cienko rozwałkowany kawałek jaskrawo zielonej plasteliny. A w smaku? Tym razem obstawiałabym coś gumowatego, choć nie ciągnącego się. Ale trzeba przyznać, że jest słodkie i w sumie smaczne. Wychodzi na to, że w Wietnamie smakuje nam wszystko, nawet sprasowane glony Dworzec kolejowy w Hanoi nie różni się prawie niczym od polskich dworców. No może tylko trzema szczegółami: 1. nagłośnieniem, które jak widać jest bardzo mobilne:) Trudno ocenić stopień zrozumiałości komunikatów, bo dla nas wszystkie brzmiały identycznie 2. czystością, którą widać zarówno w budynku dworca jak i na peronach 3. kontrolą biletów, która odbywa się wiele razy przy wejściu na dworzec, przy wejściu na peron i jeszcze raz już w pociągu. A oto nasz pociąg. Przedział mamy wymarzony, bo 4-osobowy. W ten sposób chcemy zapewnić sobie nie tylko odrobinkę prywatności ale i bezpieczeństwo. Spotkaliśmy bowiem w Hanoi Polaków, którzy właśnie w nocnym pociągu stracili laptopa i telefony (ich było dwoje a przedział 6-osobowy). Z prywatności korzystamy niemal natychmiast. I kiedy tylko pociąg rusza rozpoczynamy naszą przedziałową imprezkę Bawimy się przednie Najwięcej radości wywołuje zestawienie mojej orientacji w terenie (czytaj: na wietnamskich ulicach) z Tańcem z szablami A Chaczaturiana No ale to już wiecie, bo ktoś nie wytrzymał i natychmiast doniósł o tym na forum. Pepla jedna. Noc minęła nam bardzo szybko i bez żadnych dodatkowych „atrakcji”. Uff…… Stacyjki, na których się zatrzymujemy ożywają tylko na czas postoju pociągu. Trwa to zwykle krótko, ale wystarczająco długo aby wysiąść i kupić sobie coś (nawet ciepłego) do zjedzenia. Kiedy większość kupujących pasażerów wraca już do pociągu, kramiki są zwyczajnie zamykane. Do Hue docieramy parę minut po 11-ej. Od razu otacza nas gromadka chętnych do pomocy. Po kilu a raczej kilkunastu „no thank you”, których nikt oprócz nas chyba nie słyszy, przestajemy zwracać na nich uwagę, co wcale ich nie zniechęca do asystowania nam. My jednak decydujemy się na korporacyjną taksówkę i już po kilku minutach jesteśmy w hotelu. Na pokoje czekamy dosłownie kilka minut. W tym czasie delektujemy się herbatą w recepcji i poznajemy Polkę, która samotnie podróżuje po Wietnamie już od miesiąca i ma przed sobą jeszcze 3 tygodnie pobytu w Wietnamie. Takiej to dobrze. Ciekawe skąd ona ma tyle urlopu? Chłopakom znowu trafia się ładniejszy pokój, ale za to w naszym działa komputer (a u nich nie) no i mamy mniej schodów do pokonania To jedyny hotel na naszej trasie, który nie ma wyżywienia, ale w najbliższej okolicy jest kilka restauracyjek, więc głód nam nie grozi. Na śniadanie, a raczej już na obiad, bo dawno minęło południe idziemy do pobliskiej Nina’s Cafe. Wybór okazuje się na tyle trafny, że pojawimy się tu jeszcze 4 razy Oczywiście zamawiamy sajgonki, bo to nasz numer jeden wietnamskiego jedzenia, ale testujemy też inne pozycje z menu. Wszystko nam bardzo smakuje. Fajnie rozmawia nam się też z obsługującą nas kelnerką, której cały czas pod nogami pałęta się sympatyczny szczeniaczek. Oczywiście nie obyła się bez żartów, że to przyszłe menu, ale tego już na angielski nie tłumaczymy W Nina’s Cafe po raz pierwszy zamawiamy też kawę po wietnamsku. Hmmm….. niby zwykła kawa a jednak niebo w gębie Od teraz obok sajgonek będzie to codzienny obowiązkowy punkt naszego jadłospisu. Wiemy już też, że koniecznie musimy kupić sobie takie zaparzaczki. A skoro musimy, tak też robimy. Niektórzy z nas poszli na całość i nabyli aż 16 sztuk, ale kto bogatemu zabroni, prawda? No ale dość tego biesiadowania. Czas ruszać na zwiedzanie, bo po to tu przyjechaliśmy. Tuż po wyjściu na miasto zaczepia nas starszy mężczyzna i przyjaźnie pyta się skąd jesteśmy. Jak usłyszał, że z Polski, od razu wspomina niedawną katastrofę lotniczą. Nazwa Smoleńsk z jego ust nie pada, ale wie, że w katastrofie zginał nasz prezydent i zapewnia nas, że modlił się za wszystkich, którzy wtedy zginęli. Oczywiście od razu podbija nasze serca i kiedy zaraz potem pyta się nas, czy możemy podarować mu najmniejszy polski banknot z wizerunkiem polskiego króla, bez namysłu sięgam po dychę. Nie wiem, czy faktycznie był nauczycielem ze szkoły przed którą nas zaczepił, czy może tylko sprytnym naciągaczem, ale nawet jakby był to i tak za to, że „odrobił lekcję” z najnowszej historii Polski, to ta dycha mu się należała. Później trochę żałujemy, że mamy tak napięty program zwiedzania, bo przecież można było wykorzystać sytuację i zaliczyć fakultet pt. wizytacja wietnamskiej szkoły. Mamy jednak swój program i jego się trzymamy, bo …. tak, tak…. program rzecz święta te jaskinie cudne! i można było pstrykać fotki a przygoda z pociągiem - też fajna czekam na cd Nuseczko, opowiadasz przecudnie no i te przygody - rewelka. O zdjęciach nie wspomnę bo za bardzo Cię będę chwalić, ale są przepiękne. Ha Long... przecudne! I powtórzę za Gośkiem: zdjęcie Gadzin z Gadem... chciałoby się tam być z Wami ) Pociąg wygląda ok... martwię się tylko co z toaletą? można się umyć? (martwię się, bo za 40 i kilka dni... być może... będę tym pociągiem podróżować... dwa razy... tylko w drugą stronę )) Na ciąg dalszy niecierpliwie czekam! Gaan - od razu rozwieję twoje wątpliwośći co do pociągu. Z toaletą w pociągu musiało być OK, bo zupełnie jej nie pamiętam a gdzyby była jakaś siermiężna to na bank utwikłaby mi w pamięci. Za to pamiętam że było tam coś na kształ stanowiska łazienkowego, czyli 3 czy 4 umywalki obok siebie, każda z wiszącym nad nią lusterkiem, więc kiełki można wypucować wygodnie i w miłym towarzystwie najważniejsze w wyprawach jest dobrze dobrane towarzystwo, a tedy pełen sukces wyprawy gwarantowany Nuska, ty już wiesz co Daleko jeszcze? ja czekam cierpliwie Nusia wszystko doczytałam fotki cudne...bardzo mi sie podobają Pałac Prezydencki w Hanoi pierwsza klasa i zatoka Ha Long ...po prostu miodzio czekam na więcej Z tym więcej to może być problem Właśnie dostałam @ z Image, czyli źródła fotek dla was, że przekroczylam limit zdjęć I co teraz robić, żeby dokończyć opowieść?? Gosiek - a ty gdzie fotki wgrywasz? O nieeee!!! A może przez Picasę??? Nusia i co? daleko jeszcze? i dzięki za czas sprawdziłam ile czasu Ci zabrałam..... przepraszam ale tak fajnie było Gosiek - ty mi czasu nie zabrałaś !! Ty mi podarowałaś swój czas. I nie tylko czas ale też i wiedzę. Dzięki Gaan - Gosiek też wpadł na pomysł z picassą Teraz tylko trzymać kciuki żebym sobie z tą panną picassą poradziła Na razie jeszcze "stare" zapasy zdjęć z image. Zaraz zaproszę na kolejny odcinek. Dasz sobie rade z Picasą i czekam cierpliwie, tak sie fajnie zaczytałam... Powstanie i historia miasta Hue nierozerwalnie związana jest z dynastią Nguyen. Jednak tylko siedmiu z trzynastu władców tej dynastii ma swoje grobowce w okolicach miasta. Z tych siedmiu grobowców tylko czerty zachowały się w na tyle dobrym stanie, że warte są zobaczenia. Dla nas i to,to zdecydowanie za dużo. Czas mamy tak zaplanowany, że zdołamy odwiedzić tylko jeden grobowiec, a i tak zrobić to z zegarkiem w ręku i z czekającą na nas przed bramą taksówką. Wybieramy grobowiec Tu Duc czwartego i najdłużej panującego cesarza z dynastii Nguyen. Grobowiec cesarza Tu Duc leży jakieś 8 km od Hue w pięknej porośniętej sosnowym lasem dolinie. Podobno jest to najlepiej zachowany i zaprojektowany grobowiec dynastii Nguyen. Przy czym pamiętać trzeba, że każdy z cesarzy rozpoczynał budowę swojego grobowca na długo przed swoją śmiercią. A było nad czym pracować, bo na przykład grobowiec Tu Duc to około 50 różnych budowli zajmujących obszar blisko 30 h. Oczywiście nie sposób zidentyfikować wszystkie te obiekty, więc tylko niektóre fotki będą szczegółowiej opisane. Sorki Zaczniemy jednak bardzo przyzwoicie. Pierwsza odwiedzana przez nas świątynia, to Świątynia Chi Khiem – poświęcona pomniejszym żonom (a było ich ponad 100) i przodkom cesarza. Brama Khiem Cung wiedzie na dziedziniec przy którym stoi Pałac Hoa Khiem. Wisi w niej tablica informująca, że grobowiec Tu Duc budowano przez 3 lata, od 1864 do 1867 r. Nie wspomina się nigdzie o kosztach tej budowy, a były one olbrzymie. Dodatkowe podatki i przymusowa praca ponad 3.000 pracowników spowodowały protesty robotników, a nawet nieudany zamach stanu w 1866 roku. Nie pozostaje nam nic innego jak wspiąć się po schodach i na własne oczy zobaczyć co kryje się za tym potężnym murem i za tymi potężnymi wrotami. Oto Pałac Hoa Khiem. Hmmmm……. a skąd w grobowcu pałac? Otóż Cesarz Tu Duc przez ostatnie kilkanaście lat swojego życia wykorzystywał powstałe już budowle jako rezydencję dla siebie i swojego dworu. Dlatego podziwiać można tu wiele przedmiotów codziennego cesarskiego życia, jak np. dwa trony wykorzystywane przez parę cesarską. Ponieważ cesarz był znacznie niższy niż cesarzowa zasiadał na mniejszym z nich. Dziś za niedużą opłatą każdy może zasiąść na tronie, na czas robienia pamiątkowego zdjęcia, po uprzednim przywdzianiu cesarskich szat. My z tej szansy nie skorzystaliśmy. Na terenie grobowca Tu Duc znajduje się spore i bardzo malownicze Jezioro Luu Khiem, z niewielką wyspą pośrodku, na której cesarz mógł polować na drobną zwierzynę. Na brzegach jeziora, postawiono dwie warte zobaczenia budowle. Oczywiście jedną z nich jest przystań dla łodzi - Przystań Du Khiem. Niby zwykła przystań, a jednak nie można było się powstrzymać żeby nie zrobić kilku fotek. Szkoda, że wodna roślinność nie stanęła na wysokości zadania i nie zakwitła ferią barw, ale jak widać nie można mieć wszystkiego Pawilon Xung Khiem to drugi zlokalizowany nad jeziorem obiekt warty zobaczenia. To jeden z rekreacyjnych pawilonów cesarza, wykorzystywany do kontemplowania pięknych widoków, zażywania świeżego powietrza oraz miejsce tworzenia poezji. A trzeba pamiętać, że cesarz Tu Duc był bardzo płodnym poetą. Zostawił po sobie ponad 5.000 wierszy. Zauważyliście, że w każdej nazwie pojawia się tajemnicze słowo „khiem”? Oznacza ono „skromność” i to nikt inny jak sam cesarz Tu Duc, jako pokorny człowiek, pododawał je do wszystkich nazw. Chociaż cesarz Tu Duc miał ponad 100 żon i nałożnic nie doczekał się ani jednego potomka. Podobno przyczyną była ospa wietrzna, którą wcześniej przeszedł. Adoptował jednak trzech swoich bratanków. Jednym z nich był Kien Phuc, który po śmierci Tu Duc’a został cesarzem i to dzięki temu ma on własną świątynię na terenie grobowca. Świątynię Chap Khiem poświęcono właśnie Kien Phuc, który na tronie cesarskim zasiadał tylko 8 miesięcy i zmarł w 1884 roku w wieku zaledwie 15 lat. Zapowiadałam, że nie wszystkie oglądane przez nas budowle będą zidentyfikowane. Czas popatrzeć właśnie na nie. Grobowiec Khiem Tho, w którym spoczywa pierwsza żona cesarza Tu Duc’a czyli cesarzowa Le Thien Anh oraz jego okolice No i przyszedł czas żeby złożyć samokrytykę i porumienić się trochę ze wstydu. Ponieważ czas nas już gonił a i zmęczenie daje mi się we znaki, kolejne spotykane budowle nie wzbudzają we mnie tak dużego zainteresowania jak wcześniejsze. A jak się później okaże są to najważniejsze budowle nekropolis. Pierwsza z nich to Stela Pavilon z dwoma obeliskami, które symbolizując potęgę cesarza. To wewnątrz tej budowli umieszczono stelę, na której widnieje spisana przez cesarza Tu Duc’a jego biografia. To, że biografię spisał osobiście cesarz, a nie jak nakazuje zwyczaj jego syn (bo tego przecież nie miał), nie jest jedynym odstępstwem od reguł. Drugim jest sama treść. Bowiem spisana tu biografia Tu Duc’a to nie tylko spis licznych sukcesów i zwycięstw cesarza ale także opis jego porażek i chorób oraz dopuszczenie możliwości, że cesarz w swych wyborach może się mylić. Stela cesarza Tu Duc’a jest największą stelą w Wietnamie. Ważący 22 tony kamień sprowadzono z oddalonej o około 500 kilometrów miejscowości. Sam transport kamienia trwał około 4 lata. No i jak tu, bez rumieńca wstydu, przyznać się, że: - do środka tego pawilonu w ogóle nie zajrzeliśmy? - że choć byliśmy tak bardzo blisko to na własne oczy nie zobaczyliśmy tej nietypowej stelii? -że zamieszczona poniżej fotka steli jest ściągnięte z internetu? Zwyczajnie, się nie da. Musicie więc uwierzyć mi na słowo, że się wstydzę i rumienię. Dacie wiarę, że drugą lekko zlekceważoną przez mnie budowlą był sam Grób Tu Duc’a. Trudno w to uwierzyć, a jednak… Oczywiście jak wszystko tutaj co cesarskie nie jest to jedynie grobowiec, a dość rozbudowana budowla. Już samo wejście robi wrażenie. Po cichutku dodam, że swoją uwagę skupiłam prawie wyłącznie na tym wejściu, ale o tym już ciiiii…. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że dość długo czekałam, aby pałętający się tutaj ludzie wyszli mi z kadru, a potem to już na nic nie miałam czasu, tylko rzucić się biegiem i gonić Żmijkę i Maniego, bo znowu zniknęli mi z pola widzenia. O matko, ileż to razy podczas tego wyjazdu, miałam śmierć w oczach jak nagle uświadamiałam sobie, że jestem sama i nie do końca wiem w którą stronę teraz iść. Szczęśliwie moi Uciekinierzy nie umykali ani zbyt szybko ani zbyt daleko Sam grobowiec Tu Duc’a nie rzuca się w oczy, pewnie dlatego nie zrobiłam mu żadnego zdjęcia. Ale to żadne zaniedbanie, a tylko przebłysk mojej kobiecej intuicji. Dlaczego? Bo wkrótce doczytamy w przewodniku, że chociaż cesarz Tu Duc zaangażował olbrzymie środki na budowę grobowca i za życia spędził tu dużo czasu to naprawdę nigdy nie został tu pochowany. Wielu historyków uważa, że prawdziwy i jednocześnie tajny grób Tu Duc’a znajduje się gdzieś w Hue. Po co więc fotografować atrapę, prawda? Kierując się ku wyjściu odkrywamy jeszcze jeden ciekawy zakątek - Bai Dinh, czyli Dziedziniec Warty Honorowej. Wartę pełnią stojący w dwóch rzędach, wykuci w kamieniu wysokiej rangi wojskowi i cywilni urzędnicy oraz zwierzęta. Figury mandarynów nie są zbyt wysokie, a to dlatego, że sam Tu Duc do wysokich osób się nie zaliczał. Sprytne, prawda? Właściwie od tego dziedzińca powinno zacząć się odkrywanie nekropoli. Przez niego wkracza się bowiem do Stela Pavilon a potem dociera do grobu Tu Duc’a. My zaczęliśmy trochę od zakrystii, ale grunt że wszędzie dotarliśmy Czas opuścić grobowiec cesarza Tu Duc’a. Przed nami kolejne atrakcje okolic Hue. c.d.n Nuska dnia Czw 21:06, 26 Lip 2012, w całości zmieniany 2 razy eee chyba pomoc nie jest potrzebna... tak jak myslisz sprobuj w picasie a Viet ... ech...co ja bede pisala super te fotki czekam na cd... może się uda? Nuseczko, ilość fotek powalająca, opowieść genialna. A ja podziwian na budowlach i nie tylko te misterne ornamenty, Nuska, ja Cię proszę ..daleko jeszcze? Jesteś ciągle w Viet... Zobaczę Kambodżę w tym stuleciu bez spełnienia szantażu?!?! Tak wiem, lato, działka i takie tam ... ale pamiętaj o czytelnikach please Gosiek - kawał drogi przed nami. Powiało grozą, prawda ďťż

Wszelkie Prawa ZastrzeĹźone! Pyza na polskich dróżkach Design by SZABLONY.maniak.pl.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL

Pyza na polskich drĂłĹźkach